Nnnnnnieuwe ronden, Nieuwe kansen!!!

Word je al moe van me?

Misschien als ik je zeg dat ik morgen wéér aan een nieuwe baan begin…. Ik ga (weer) bij Zadkine werken. Dit keer via AdHoc-docent. Is ietsje safer, maar nog steeds geen vaste baan, en dat is tóch wat ik wil…. De baan bij het Pleysier College was niet wat ik ervan verwachtte. Ik heb gewankeld en dat heb ik gezegd. Ik had de moed om te zeggen dat ik wankelde. En die ervaring was positief. Ik ben niet doorgegaan tot het gaatje. En dat was ook positief. Ik ben eerlijk geweest en eerlijk gebleven. Cluster 4 is niets voor mij. Probleemjongeren ja, cluster 4 nee.
Omdat ik die moed had, ben ik zonder scheve gezichten weggegaan bij het Pleysier en zonder scheve gezichten weggegaan bij De Detacheerders. Voelt toch wel wat lekkerder. Bij beiden kan ik nog langskomen, zou ik het zelfs leuk vinden om langs te komen.

Bij Zadkine ga ik (weer) Nederlands geven. Ook leuk. Ik merk dat dat vak echt m'n hart gestolen heeft (ik kan het haast m'n bek niet uitkrijgen…) en daarom staat er nu op mijn verlanglijstje een graad in Nederlands. En als ik daar een 1e graads lesbevoegdheid voor kan halen, zou ik zielsgelukkig zijn. Maar dat is nog niet zover, eerst mijn 2e graads bevoegdheid. Ik hoop in september te beginnen. Hopelijk maakt dat mijn kansen op de arbeidsmarkt ook wat beter.
Je ziet, ik zit niet stil.

De moed om te wankelen

Dit is de naam van een artikel in de een-na-laatste flow. Ik heb deze titel gekozen omdat ik de laatste paar dagen een aantal "flows" heb (her)gelezen. En die artikelen inspireren. (bijna) Allemaal.

Dit artikel bijvoorbeeld. Voor degenen die het niet hebben gelezen: het gaat over de moed om te zeggen dat je iets niet weet, iets niet hebt gelezen, niet hebt gezien, etc. Daar schijnt moed voor nodig te zijn.Ik kan het me zeker voorstellen. Alleen ik ben het niet anders gewend. Als ik iets niet weet, zeg ik dat. Je komt anders zo ongeloofwaardig over. "Ja hoor, dat weet ik wel" en vervolgens van alles zitten verzinnen en hakkelend over je woorden struikelen. Nee, dat gaat me niet gebeuren. Niet álles kan je op een hersenbloeding gooien ;^)
Ok, bekentenis, héél soms maak ik me er schuldig aan, dat ik mee wil praten en dus maar zeg dat ik dat o-zo-interessante boek heb gelezen, of die film heb gezien die inmiddels iedereen heeft gezien, maar ik nog niet. Helaas brengt dat meestal meer zorgen dan dat het je helpt.

Een ander artikel kon ik helaas niet meer terugvinden. Dat ging over je ouders. Inmiddels zal iedereen vast wel weten dat ik geen contact meer heb met mijn ouders. Ik heb daar echt verdómd goede redenen voor. Maar de laatste tijd merk ik dat ik best wel trekjes heb van beiden. Mensen zeggen dat ik qua uiterlijk veel op mijn moeder lijk en op mijn oma (van vaderskant). Absoluut geen problemen mee! Beide dames zijn knappe vrouwen (geweest). Verder heb ik gemerkt dat ik goed ben in netwerken. En dat is een kwaliteit die ik herken van mijn vader. Verder deed (en doet) ie niet veel goeds, maar dat was wel een kwaliteit van hem. En al hebben ze mij (en mijn gezin) heel veel aangedaan, ben ik hiervoor heel dankbaar. Ik ben toch het product van deze mensen, ik heb voor ze gekozen (volgens de filosofieën van Rudolf Steiner). Dus vervolgens denk ik "wat is dan de reden dat ik voor deze mensen heb gekozen?". Daar ben ik nog niet helemaal uit. Maar ben ik wel mee bezig.

Het derde artikel wat is blijven hangen ging over inspiratie. Ik grap wel eens dat ik lesgeef, omdat ik niets anders kan. Maar eigenlijk klopt dat niet. Ik kan mooi verhalen vertellen. Ik ben dus aan een boek begonnen. Geen fictie, maar gebaseerd op echte mensen. En nee, ik vertel nog niet waar het over gaat. Ik heb inmiddels alle feiten verzameld en ben nu begonnen aan het verhaal. En dat is vreselijk lastig. Als ik simpel de feiten opschrijf, gaat het niks worden, een opsomming, meer niet. Dus het moet interessant worden/blijven om te lezen. Maar hoe moet ik dat zo opschrijven dat het verhaal geloofwaardig blijft? Dilemma's.

En dan morgen....Dan begin ik aan mijn nieuwe job. En heb ik dáár de moed om te wankelen? Om te zeggen dat ik het (met een leerling) niet meer weet? Beetje voorbarig misschien, maar wel waar ik dit weekend over heb nagedacht.

De Detacheerders!!

Daar werk ik nu voor! Vandaag het contract getekend!

O, welke schooooooool.... Had ik dat nog niet verteld? De Pleysierschool in Den Haag!! Locatie Transvaal College. Het is een cluster 4 school voor voortgezet onderwijs.

Dit ben ik met mijn contract. Niet slecht he?! De 28e begin ik. Excuseer mij, zodat ik het nu even van de daken kan gaan schreeuwen! 

Als het goed is....

.....heb ik een nieuwe baan..... Niet te hard juichen.... Er is vaker iets mis gegaan op dit punt. Ik zoek dus gewoon verder, blijf solliciteren. Maar het is niet motiverend om door te zoeken als ik zicht heb op iets nieuws..... Welke baan? Dat hou ik nog even voor mezelf.... Zodra het zeker is (contracten ondertekend etc) vertel ik het. Zal je net zien dat ik hier neerzet welke school het is, gaat het hele feest niet door......
Niet slecht toch? Twee weken zoeken en dan al een andere baan?!

Zou het lukken?

Even een kleine update. Het gesprek van donderdag was leuk. Ik heb tijdens het gesprek eerlijk gezegd dat ik vrijdag ook een gesprek had, dus we hadden afgesproken dat ik zou bellen als ik het gesprek had gehad om een afspraak te maken om mee te lopen.
Toen het gesprek op vrijdag. Dat was in Den Haag. Dat was echt gewéldig! Echt heel leuk! Maandag ga ik meelopen. Verder nog een drietal afspraken bij detacheerders. Het loopt dus best goed!! Ik mag tevreden zijn. Ik zou helemaal blij/tevreden zijn, als ik een nieuwe baan zou hebben/vinden..... Maar goed, dat komt wel goed, ik heb er vertrouwen in! En dat is zeker belangrijk, vertrouwen houden.
Woensdag had ik een klein inpleurinkje.... Dus maar ziek gemeld. Ik gooi me gewoon fulltime op het solliciteren. Ik kan me leukere zaken bedenken, maar als je niet anders kan, dan maar je richten op vruchtbare zaken en niet bij de pakken neer gaan zitten. Wordt vervolgd....

Sollicitaties en andere perikelen

Goedemorgen. Straks naar m'n sollicitatiegesprek. Morgen ook een sollicitatiegesprek. Het leuke van het gesprek van morgen is dat ik al eerder was gevraagd voor die functie, maar toen werkte ik nog bij de Wijkschool en ging ik er van uit dat ik zou BLIJVEN. Het bleek anders te zijn en ik belde voor deze vacature en de mevrouw aan de telefoon zei: "We hebben je toch al eerder gebeld?" Toen ging er bij mij een lichtje branden. O ja! Ze hadden mijn c.v. op Intermediair gevonden en ze belden of ik interesse had. Helaas konden ze toen niet garanderen dat er een vaste baan in zou zitten en ik ga tenslotte niet iets opgeven voordat ik zekerheid heb over een eventueel vervolg.... Anyhooters, nu dus alsnog voor diezelfde vacature. Ik hou jullie op de hoogte!!

Als je niets anders kan

Ik grap wel eens tegen deelnemers dat ik een vak had moeten leren. Dat ik niets anders kan dan lesgeven. Maar eigenlijk is dat geen grapje.
Ooit heeft iemand gezegd als je iets kan, moet je het doen, als je iets NIET kan, moet je er les in geven.... Dat doe ik dus.

Eerste afspraak voor een gesprek!

Ok, we lopen niet op de zaken vooruit..... Maar eerlijk is eerlijk, gelijk de eerste week uitgenodigd worden voor een sollicitatiegesprek is niet slecht, toch? Donderdag 10 oktober om 10.30 moet ik er zijn. Duimen maar!!

Sollicitatie-moeheid

Ik heb een nieuwe ziekte: sollicitatiemoeheid.... Het is een hele nieuwe ziekte, maar weinig mensen lijden er aan. Helaas nu de crisis toeneemt, beginnen meer mensen er aan te lijden. De symptomen zijn vierkante ogen (van het staren naar advertenties), kramp in je ledematen (van het brieven tiepen en gebogen over je toetsenbord zitten...), geen nagels meer (afgebeten, van de zenuwen). Het is gelukkig wel te genezen.Vorig jaar had ik ook een aanval, maar zodra ik een baan had gevonden verdwenen de symptomen als sneeuw voor de zon!!

Maar het kan altijd terugkeren. En meestal is het dan nog heviger dan in het begin. Nu dus.

Nnnnnieuwe ronden, Nnnnnnieuwe kansen!!!

Nnnnnieuwe ronden, Nnnnnnieuwe kansen!!!
En weer ben ik op zoek naar werk..... Al drie jaar ben ik óf op zoek naar werk, óf net aan een nieuwe baan begonnen, en iedere keer wordt mijn tijdelijk contract niet verlengd. En iedere keer verzekert men mij dat het niet aan mijn functioneren ligt, maar aan het geld...... Altijd weer dat geld! En mijn geld dan?! Heel af en toe twijfel ik weleens, dan denk ik, ligt het ECHT niet aan mij?
Maar goed, dus weeeeeeeerrrr: Als iemand een baan weet als docent in het voortgezet onderwijs in een van de AVO-vakken, of op het MBO, kijk op mijn LinkedIn profiel
En ik ga weer dit blogje bijhouden.... In ieder geval trouwer dan voorheen....zucht....

Werk? Werk!

Nou, het is gelukt hoor! Per 1 mei ben ik in dienst van Wijkschool Feijenoord als coach. Vandaag de aanstellingsset gekregen, ingevuld en teruggestuurd. De coördinator belde me nog om te feliciteren: waarmee, vroeg ik hem. Ik was blijkbaar de snelste met terugsturen, by far! Fijn, maar wat heb ik gewonnen, vroeg ik hem. Het was waarschijnlijk gewoon een grapje, maar het was wel leuk. Ik, in dienst als coach.... Yessssssss.......

River Cottage

Ik heb een geweldig serie ontdekt: River Cottage. Dankzij mijn goede vriendin Janet, die al een tijdje op deze manier leeft. Het is een serie a la "the good life", dus over zelfvoorziening, iets waar Frank en ik het al vaak over hebben gehad.

Inmiddels ben ik al bij serie 3: "River Cottage Forever". Wat zou ik graag op deze manier leven. Al denk ik niet dat het mogelijk is in Nederland. We hebben het al gehad over kippen houden in de achtertuin en groente verbouwen in de voortuin, maar schapen en koeien? Nee, dat is echt niet mogelijk. Ik geniet dus nog maar even van de serie...

Werk?

Vanochtend heb ik een ochtendje meegelopen met de Wijkschool in Zuid. Wat was dit leuk!! Wijkscholen zijn de laatste tijd wat negatief in het nieuws geweest, maar dat is nogal overtrokken, sensatiezucht. Natuurlijk zijn er wat strubbelingen, maar kom op, ze werken met "laatste kans'ers" Dan moet je niet alleen stevig in je schoenen staan, dan staan ook de wolven langs de kant te wachten. Lang zitten praten met iemand die al langer bij de wijkschool werkt. Ze vroeg me of ik geschrokken was. Nou, dan moet je toch echt met zwaarder geschut komen, ben ik bang. Ik ben niet snel bang te maken en schrikken doe ik zeker niet snel. De wijkscholen zijn een onderdeel van Rotterdams Offensief, een organisatie die probeert om jongeren aan een startkwalificatie te helpen, een re-integratie traject. Er zijn drie wijkscholen, een op Noord en twee op zuid, een in Charlois en een in Feijenoord. Vandaag dus bij de wijkschool in Feijenoord geweest. Wat zou ik het leuk vinden om hier te werken!! Ik hoor het deze week. Vandaag, morgen of overmorgen.... Duimen!!!

Inspiratie

Lesgeven. Ik doe het al jaren en ik hou van mijn werk. Met hart en ziel. Ik heb de PABO gedaan, met als aanvulling een aantal cursussen. Toen ik begon met de PABO had ik nooit gedacht dat ik ooit, maar dan ook ooit, met pubers zou gaan werken. Ik was zelfs bang van pubers. Geef mij maar het kleine grut. Wel had ik toen al een liefde voor de lastige leerling. R(emedial)T(eaching) was een van mijn favoriete bezigheden.
Pas toen ik Filosofie ging geven bij het Gemini, ben ik anders over "de puber" gaan denken. Een van de leukste banen die ik ooit heb gehad, docent filosofie. Heerlijke baan. Na het Gemini ben ik bij Stek in de daghulp gaan werken. Dat was absoluut mijn favoriete baan. Dat had ik graag tot mijn pensioen blijven doen. Ware het niet dat de stadsregio Rotterdam het besluit nam om het onderwijsgedeelte niet meer te financieren en Stek met een groot financieel tekort kwam te zitten. Maar omdat ik het zo enorm naar m'n zin had, ben ik met de veranderingen meegegaan en ambulant hulpverlener geworden. Na een jaar met de SPH (Sociaal Pedagogische Hulpverlening) begonnen, maar dat was uiteindelijk niet helemaal mijn ding. Als hulpverlener van J(eugd)H(ulp)S(chool) kwam ik vaak genoeg op scholen en was ook met coaching bezig. Ik merkte dat ik de interactie met de groep, de sfeer op school, vreselijk mistte.
Inmiddels zijn we drie jaar verder, heb ik mijn BVE-bevoegdheid en ben ik weer druk op zoek naar werk.
Er lopen verschillende trajecten, maar de reden dat ik hier over ben gaan schrijven, is dat ik vandaag "Mona Lisa Smile" heb gekeken en nu bezig ben met "Dead Poëts Society". En dan zie je wat ik die pubers wil meegeven: Voor jezelf denken, niet met de massa mee, individualisme, je bent het waard! (vooral dat, ze denken vaak dat ze niets waard zijn), je kunt alles doen wat je wilt.
En in alle jaren dat ik nu in het onderwijs zit, weet ik hoe ik dit moet meegeven aan de jongeren: eerlijkheid, dat is alles, gewoon doen wat je zegt en als je het niet weet, zeg dat dan.
Zo eenvoudig is het, dames en heren, zo eenvoudig is het.....

Stentje plaatsen

Het leek zo'n eenvoudige ingreep: een stentje plaatsen. Was het in theorie ook. In theorie.... In praktijk bleek het ietsepietsie anders te zijn. Toen op de behandelkamer op mijn verzoek Zero7 werd gedraaid, "in the waiting line" dacht ik dat dat een goed teken was. Toen ik wakker werd voelde ik dat er druk werd uitgeoefend op m'n lies en dat er een vrouwenstem zei: "het blijft bloeden". Op dat moment dacht ik er niet verder over na. Op de IC bleek er een band om m'n lies te zitten met een grote plastic knop op de plek waar het bloedde. Wat was het geval: men had de lies op de verkeerde plek aangeprikt, waardoor een vertakking bleef bloeden. Bij de CT-scan die ze maakten was een vertakking teveel dicht en de andere vertakking bleef maar bloeden, dus WEER onder het mes... De anesthesist zat vol tatoeages en vroeg waar ik die van mij had laten zetten. Ik zeg dus dat ik ze bij Karin heb laten zetten. Waarop er een heel gesprek ontstond. Hij kende haar dus. Wist ook dat Inkstitution verhuisd was naar de Mariniersweg en dat in het oude pand op de Schieweg een tatoeëerder zat van het kaliber Tattoo Bob. Plakplaatjes dus.
Maar goed, na deze operatie was ik weer terug op de IC en had ik TWEE narcoses achter de rug....
Nu, een dag later, zit ik weer op mijn bedje en mag ik morgen naar huis...gelukkig. Maar er zit een plakkaat in m'n lies!! Vreselijk!!

Ziektewet, WW en andere zorgen

Pasen voor de deur, maandag opname voor de stent en tussendoor nog even solliciteren. Vandaag ben ik afgewezen voor de functie docent ICT in het praktijkonderwijs. Ik ben woensdag op gesprek geweest. De school staat in Gouda. Er is nog een vacature daar op school. Die van groepsleerkracht. Vanaf het nieuwe schooljaar. Dus dan maar die vacature. Ziektewet is geen vetpot en WW houdt ook niet echt over. Wel inmiddels logopedie. En geen woord gehoord van Rijndam. Nou, ik ga weer verder. Tot snel!

Borstvoeding

Ja, een ander blogje dan je van mij gewend bent. Het zou zelfs niet misstaan in de blogjes voor de vereniging Borstvoeding Natuurlijk.

Ik las namelijk net dit plaatje op internet en dacht aan een situatie waar ik vorig jaar mee te maken heb gehad. Ik heb mijn zoon namelijk gevoed tot hij bijna 5 was en daar heb ik nooit een geheim van gemaakt.

Vorig jaar echter deed ik een opleiding voor mijn werkgever waar het gesprek op borstvoeding kwam en ik dus ook vertellen dat ik pas gestopt was met borstvoeding. Heel gewoon. Alleen hoe men er op reageerde viel me een beetje tegen. Er werden stomme grapjes over gemaakt. Wanneer iemand een fout antwoord gaf, werd er gereageerd met de opmerking "je hebt zeker geen borstvoeding gehad tot je 5 was" en meer van dat soort reacties. Ik voelde me behoorlijk te kakken gezet. Eigenlijk aangetast in mijn wezen. Ik heb met heel veel plezier mijn zoon gevoed tot hij bijna 5 was en mijn studiegenoten maken dat belachelijk. Ik was er stil van.
Er kwamen ook opmerkingen over dat de fles toch makkelijker was en meer van die dooddoeners. Ik was eigenlijk te beduusd om ze van repliek te dienen. De week erna was ik vast van plan dat als er weer iets over MIJN borstvoedingsverhaal zou worden gezegd, ik ze met gelikte opmerkingen zou antwoorden. Die antwoorden had ik die avond op de fiets naar huis zitten verzinnen (dan komen ze namelijk, nooit als je op dat moment daar zit). De week erna kwamen de opmerkingen dus niet, maar vandaag kwam die avond dus héél even terug door dit plaatje. Ik heb de opmerkingen nog en laat me nooit meer zo in een hoek drijven, want zo voelde het wel. Ik, als toegewijde borstvoedingsmoeder, tussen flessenmoeders. Een vreemde eend in de bijt.

Weekendstilte

Weekend.... Er zijn echt wel vacatures te vinden in het weekend, maar als je dan wilt weten of die persoon Jansen een meneer of mevrouw is, moet je gewoon even wachten met bellen tot maandag. Lastig, maar de feiten van het leven. Dan maar weer een paar afleveringetjes van Star Trek kijken....

Open Sollicitaties

Scheepvaart en Transportcollege, Hout- en Meubileringscollege, Wellant MBO, Mondriaan, allemaal scholen die vandaag een brief met c.v. van mij hebben ontvangen. Niemand kan dus zeggen dat ik op m'n krent zit en niets doe. Ik HOEF niet eens te solliciteren, maar ziektewet is geen vetpot en dus wil ik asap aan de bak. Uiterlijk na de zomervakantie.

Pasfoto's

Wat is ie veranderd hè...... m'n jochie......

Geocachen

Zo. even een boterham met gebakken eitje. Zojuist Koen naar school gebracht. Lief gaat hem straks halen. En als het goed is gaan we samen zo even een paar caches doen. Geocachen, dat is echt een ding wat we graag samen doen. Weet je wat dat is? Kijk maar even op www.geocaching.nl. Daar staat het uitgelegd. Het idee is dat je met een gps-apparaat of smartphone met die functie coördinaten instelt en dan met die coordinaten een "schat" of "cache" zoekt en natuurlijk VINDT! Dan "log" je die cache op internet. Over de hele wereld liggen caches. Er schijnt zelfs op de zuidpool een cache te liggen.

De foto hierboven waren Lief en ik bezig met een cache zoeken. De foto hieronder was de cache in Drenthe, waarmee Lief kennis maakte met Geocachen. Geniale cache trouwens, die in Drenthe. Die hierboven was nog best lastig. Heeft echt lang geduurd voor we die vonden.
Zo, nu weer aan de sollicitatie...zucht...

Alweer....

En dan ben je WEER zonder werk. Ik heb van 4 oktober tot en met 31 januari voor het Albeda College gewerkt, maar nu dus weer zonder werk. Ik solliciteer me suf....weer.....wil nu wel eens gewoon een aantal jaar voor hetzelfde bedrijf werken.....weer......Ik ben gefrustreerd....weer.

IK WIL WERKEN!!! EN BIJ VOORKEUR NUUUUUUUUUU!!!!!!

Zo, is dat duidelijk genoeg?

Voor mezelf beginnen?

Maar goed, nu dus ziek thuis. Lichamelijk ben ik weer de oude, maar mentaal is een ander verhaal. Af en toe kan ik niet uit m'n woorden komen, ik ben heel snel afgeleid, vergeetachtig(er dan voorheen). Kortom, volledig arbeidsongeschikt...voorlopig!!! Nu is dan het moment van keuze gekomen. Begin ik voor mezelf of ga ik weer voor de klas?
Anderhalf jaar geleden zat ik met grootse plannen voor een structuurklas. Zelfs verregaande plannen besproken met Rotterdams Offensief en met Jacco Pols van Stek (Time-4-you). Maar nu dus geen baan meer... En voorlopig een ziektewet uitkering. Een prachtig uitgangspunt voor een eigen bedrijfje. Frank krijgt tot juli betaald van Directzorg, dus na die tijd moet er wel een fulltime baan zijn, of inkomsten uit een eigen bedrijfje.

Ieder litteken is het teken van een gewonnen strijd....

Hey, daar ben ik weer. En wat een belevenissen de afgelopen maanden.
Wat er gebeurd is? Ik heb 7 november een hersenbloeding gekregen. En alsof dat niet genoeg is, moet ik binnenkort onder het mes, omdat ik een restvernauwing heb in mn aorta. Dit komt omdat ik op 3 1/2 jarige leeftijd geopereerd ben aan een vernauwing. Dat is dat joekel van een litteken onder mn linkerborst t/m halverwege mijn rug. Anyway, een restvernauwing dus. Dat is ook de schuldige van de  hersenbloeding. Als je mijn facebook-pagina een beetje hebt gevolgd, dan weet je dat mijn linkerarm ook geopereerd is, omdat de dokters van het EMC een sensortje in mijn duim wilden zetten. Vervolgens is er trombose ontstaan, dus mijn hele linker-onderarm werd open gelegd.


Daar is ook weer necrose ontstaan en de wond is gehecht met krammetjes. Ergens begin december moest ik bij de plastisch chirurg langs. Daar is de necrose weg geknipt. Fluitje van een cent. En de krammetjes werden verwijderd...... Dat was een compleet ander verhaal.....Djeezzz wat deed dat zeeeeer!!!!!!!
Ik heb nog de optie gehad om mijzelf aan het litteken te laten helpen, maar zoals Janet al zo mooi zei: Ieder litteken is het teken van een gewonnen strijd. Ik stoor me er niet aan.