De moed om te wankelen

Dit is de naam van een artikel in de een-na-laatste flow. Ik heb deze titel gekozen omdat ik de laatste paar dagen een aantal "flows" heb (her)gelezen. En die artikelen inspireren. (bijna) Allemaal.

Dit artikel bijvoorbeeld. Voor degenen die het niet hebben gelezen: het gaat over de moed om te zeggen dat je iets niet weet, iets niet hebt gelezen, niet hebt gezien, etc. Daar schijnt moed voor nodig te zijn.Ik kan het me zeker voorstellen. Alleen ik ben het niet anders gewend. Als ik iets niet weet, zeg ik dat. Je komt anders zo ongeloofwaardig over. "Ja hoor, dat weet ik wel" en vervolgens van alles zitten verzinnen en hakkelend over je woorden struikelen. Nee, dat gaat me niet gebeuren. Niet álles kan je op een hersenbloeding gooien ;^)
Ok, bekentenis, héél soms maak ik me er schuldig aan, dat ik mee wil praten en dus maar zeg dat ik dat o-zo-interessante boek heb gelezen, of die film heb gezien die inmiddels iedereen heeft gezien, maar ik nog niet. Helaas brengt dat meestal meer zorgen dan dat het je helpt.

Een ander artikel kon ik helaas niet meer terugvinden. Dat ging over je ouders. Inmiddels zal iedereen vast wel weten dat ik geen contact meer heb met mijn ouders. Ik heb daar echt verdómd goede redenen voor. Maar de laatste tijd merk ik dat ik best wel trekjes heb van beiden. Mensen zeggen dat ik qua uiterlijk veel op mijn moeder lijk en op mijn oma (van vaderskant). Absoluut geen problemen mee! Beide dames zijn knappe vrouwen (geweest). Verder heb ik gemerkt dat ik goed ben in netwerken. En dat is een kwaliteit die ik herken van mijn vader. Verder deed (en doet) ie niet veel goeds, maar dat was wel een kwaliteit van hem. En al hebben ze mij (en mijn gezin) heel veel aangedaan, ben ik hiervoor heel dankbaar. Ik ben toch het product van deze mensen, ik heb voor ze gekozen (volgens de filosofieën van Rudolf Steiner). Dus vervolgens denk ik "wat is dan de reden dat ik voor deze mensen heb gekozen?". Daar ben ik nog niet helemaal uit. Maar ben ik wel mee bezig.

Het derde artikel wat is blijven hangen ging over inspiratie. Ik grap wel eens dat ik lesgeef, omdat ik niets anders kan. Maar eigenlijk klopt dat niet. Ik kan mooi verhalen vertellen. Ik ben dus aan een boek begonnen. Geen fictie, maar gebaseerd op echte mensen. En nee, ik vertel nog niet waar het over gaat. Ik heb inmiddels alle feiten verzameld en ben nu begonnen aan het verhaal. En dat is vreselijk lastig. Als ik simpel de feiten opschrijf, gaat het niks worden, een opsomming, meer niet. Dus het moet interessant worden/blijven om te lezen. Maar hoe moet ik dat zo opschrijven dat het verhaal geloofwaardig blijft? Dilemma's.

En dan morgen....Dan begin ik aan mijn nieuwe job. En heb ik dáár de moed om te wankelen? Om te zeggen dat ik het (met een leerling) niet meer weet? Beetje voorbarig misschien, maar wel waar ik dit weekend over heb nagedacht.