Red mij niet

De titel van dit blogje is de titel van een liedje van Maarten van Roozendaal. Hij heeft daar in 2000 de Annie M. G. Schmidt-prijs mee gewonnen:

Een weetje over mij: als ik fiets, luister ik graag naar muziek. Vandaag tijdens het fietsen hoorde ik dit liedje weer. Als je de tekst hoort, slaat het steeds meer op de huidige situatie van vaccinatiedrang:

Leg een steen onder je kussen
Brand voor mijn part een kaars
Slacht een lam
Maar red mij niet

Zet een rare muts op 
Duw briefjes in een muur
Voorspel de toekomst
Maar red maar niet

Laat je baard staan
Ach man, laat je baard staan
Maar red mij niet
Trek een jurk aan
Ach man, trek een mooie paarse jurk aan
Maar red mij niet

Restaureer je kerk
Stuur je kinderen ten oorlog
Lees handen tot je blind bent
Maar red mij niet

Slik vitaminen tegen kanker
Was je handen in vuur
Versier je voorhoofd met een stip
Maar red mij niet

Jouw hemel is voor mij de hel
Een hemel met jou 
Is de hel voor mij 

Richt je billen naar het westen
Zeg dagenlang hetzelfde woord
Laat je bevrijden door een ufo
Maar red mij niet

Loop met fakkels door de straten
Zeg dat het lukt als je maar wilt
Ga op je knieën tot ze blauw zien
Maar red mij niet

Laat mij in mijn zeven sloten
Laat mij de draad volslagen kwijt
Aan gezelligheid ten onder
Richting eindeloze tijd
Uit volle borst op weg naar nergens
Zonder reden, zonder doel
Met mijn zeden en mijn zonden
En mijn angstig voorgevoel
Laat mij mijn kont tegen de krib
Laat mij dit goddeloze lied
Hef jij je handen maar ten hemel
Maar red mij niet
Red mij niet 
Red mij niet 
Red mij niet 
Red mij niet

Zo werkt het ook voor mij: prima als jij die prik wil nemen, maar laat mij (en mijn gezin) met rust. En kom nou niet met vergelijkingen als dat je ook een rijbewijs moet hebben om in een auto te rijden (blablabla, heb ik trouwens ook niet, een rijbewijs), want die vlieger gaat niet op, als je in een auto wil rijden, kan je ook andere weggebruikers in gevaar brengen. Als ik ervoor kies om mijzelf niet te laten prikken, is dat MIJN keuze. Ik ga er voor het gemak van uit dat men inmiddels wel weet dat die prik allang niet meer over de volksgezondheid gaat, dat het bekend is dat er andere belangen spelen. Kom dan ook niet aan met het excuus dat ik iemand anders kan besmetten, want dat is ook niet zo, als je geprikt bent, kun je nog steeds anderen besmetten! En nee, ik ga geen bronnen plaatsen. Als je twee minuten het internet op gaat, kun je zat materiaal vinden. 

Vind niemand het trouwens vreemd dat Nederland nog steeds met een demissionair kabinet zit? 

Nadenkertje....

Daar zit ik dan, in de trein, onderweg naar ons vakantieadres.....met een mondkapje op... Tja, je moet wel. Maar nu zat ik te denken, en blijf even doorlezen, ik heb namelijk een theorie. Vanaf 1 augustus 2019 geldt er een wet die gezichtsbedekkende kleding en andere zaken, zoals een integraal helm en een bivakmuts verbiedt. Daar is heel veel om te doen geweest. Mevrouw Halsema die zei dat ze het niet zou handhaven en ander geneuzel.

Nog geen jaar daarna breekt de pleuris uit en moet iedereen een mondkapje op in het ov.... het zet me aan het denken.... Jullie ook?

Quarantaine

Raar woord eigenlijk, quarantaine, ik heb eens opgezocht waar het vandaan komt -> https://nl.wikipedia.org/wiki/Quarantaine De definitie is 'een van origine medische term die afkomstig is uit het Italiaans ten tijde van de pestepidemie in de 14e eeuw.' Het doel hiervan is om te zorgen dat mensen anderen niet besmetten met wat dan ook (origineel dus met de pest).

Nu is Nederland dus in semi-verplichte quarantaine in verband met het corona-virus. F. en ik hebben dus al eten en andere zaken ingeslagen waardoor wij de komende tijd niet naar buiten hoeven. Maar er zijn mensen die dat niet hebben gedaan; zij moeten nog steeds dagelijks de deur uit. K. kreeg een berichtje van school dat hij morgen (woensdag 18 maart) daar werd verwacht om zijn spullen op te halen. Drie keer raden. Juist, hij gaat niet. Hij heeft zijn boeken al thuis en hij kan gebruik maken van de MacBook van F. Ik ga zijn mentor daarom mailen dat ze K. niet hoeft te verwachten.

Afgelopen donderdag was er een persconferentie waarin werd gemeld of de scholen sloten of niet. Donderdag was dat nog niet het geval. Inmiddels is dat wel zo. MboRijnland was in eerste instantie dicht tot en met 31 maart. Na de persconferentie van zondag is dat verlengd tot en met 6 april. Dat betekent gedwongen 3 weken 'vrij'. Ik zet 'vrij' bewust tussen aanhalingstekens, want zo voelt het zeker niet. Als docent moet je namelijk ervoor zorgen dat je lessen wel geregeld worden, je moet vragen beantwoorden, en, in mijn geval, je to-dolijstje leegmaken... En ook mijn mailbox. Ik heb namelijk nog ladingen achterstallige opdrachten die ik nog moet nakijken.
Misschien zijn mijn to-dolijstje én mijn mailbox na deze quarantaine wel helemaal leeg...

Hoe doe je dat toch?

Zoals de meeste van jullie waarschijnlijk wel weten, heb ik lang haar. Heel. Lang. Haar. Tot net op mijn billen.
Als ik mijn haar was, kost dat best een hoop shampoo. Nu ben ik ook nog eens allergisch voor een bepaald bestanddeel van de shampoo (cocamidepropyl betaïne) en die zit eigenlijk in de meeste shampoos. Nu zijn er wel shampoos zonder dit bestanddeel, maar die zijn echt met een vergrootglas niet te vinden en als ze al te vinden zijn, zijn ze óf achterlijk duur, of zo goedkoop dat het mijn hoofdhuid echt eraf brandt...

Nu heb ik ontdekt dat de zogenaamde 'shampoobars', oftewel een stuk shampoozeep, dat spul niet bevat. Alleen om nou iedere keer een tientje te betalen voor een shampoobar bij Lush, dat gaat me iets te ver. Ik heb inmiddels ook een gewone handzeep van Cien (Lidl) geprobeerd, maar dat was geen succes. Ook heb ik shampoobars via onze vrienden bij Ali-expres besteld, dat zijn best goede bars, maar het moet toch te doen zijn om gewoon in good'ole' Rotterdam een stuk zeep te kopen en daarmee mijn haar te wassen?

Dus, mijn vraag: weet iemand een goed stuk zeep, waarbij mijn haar wel goed wordt gewassen, ik niet de hoofdprijs betaal, en dat het ook niet na drie wasbeurten op is?

Alles went, behalve....

.... de locatie waar ik nu werk...
Alhoewel, zelfs dát went. Ik loop hier nu een jaar (bijna) dagelijks rond en vanmorgen bedacht ik mij dat het ook hier went.
De docentenkamer van het team waar ik bij hoor, zit helemaal links op de eerste verdieping (de a-toren). Helaas gebeurt het regelmatig dat ik van die verdieping (waar er ook lokalen zijn), naar een verdieping (meestal de vijfde verdieping) in de c-toren moet en weer terug.
De c-toren is de toren ongeveer in het midden bij het glas, maar dan een aantal verdiepingen hoger. Ik kom wel aan mijn 10.000 stappen zo...

Ik ben anders dan de rest

'Algemeen geldende waardeoordelen zijn alleen inzetbaar als ook echt iedereen het eens is over zo'n waardeoordeel.'

Dit las ik in een stuk over argumenten. Dat zette mij aan het denken.
Ik sta voor de klas en vaak worden leraren 'linkse softies' genoemd. Alleen ik ben anders (what else is new...).
Vaak merk ik dat anderen tegen mij op een bepaalde manier praten, waarbij zij uitgaan dat ik op dezelfde manier denk. Dat is vaak zo over bijvoorbeeld onderwijsstakingen of de huidige politiek. Maar ik zit niet in elkaar zoals zij in elkaar zitten, merk ik. Zij zeggen dan iets en verwachten van mij dat ik het helemaal met ze eens ben. Niet dus.

There is never a second change for a first impression

Deze uitspraak kwam in mij op toen ik de meeste reacties las op een foto die ik postte. De foto die ik postte zal je vast wel gezien hebben: van een jongedame die op een vliegveld (waarschijnlijk) zit te wachten. Op de grond voor haar ligt haar baby'tje en zelf is ze bezig met haar smartphone.

Alle (negatieve) reacties kwamen neer op hetzelfde: je kent het verhaal er niet achter, dit is een momentopname. Er was zelfs één persoon die het 'ware' verhaal erbij postte. In hoeverre je dan gelooft dat het 'het' verhaal is, laat ik in het midden.

Ik wil dan eigenlijk maar een ding zeggen: we leven inderdaad in een maatschappij waarin men 'zomaar' een foto van je kan maken en je op internet te kakken kan zetten, ja dat klopt. Men kan ook filmpjes van je maken van een moment dat je dat helemaal niet leuk vindt, inderdaad ja.

Get over it!

Wanneer je gaat solliciteren en je komt binnen in een trainingspak, kauwgom kauwend en wel, verwacht je dan ook dat je wordt aangenomen? Dat iemand die je kent tegen die werkgever zegt: 'Nee, zo is ze alleen privé, als ze aan het werk is, is ze heel anders, dit was een momentopname, ze heeft een vreselijk zware week achter de rug!!'

Nee, natuurlijk niet!!

Daarmee wil ik niet zeggen dat je altijd maar op je (paas)best moet zijn, helemaal niet! Ik wil ermee zeggen dat er momenten zijn, dat je niet lekker zit, dat je inderdaad denkt 'fuck it all, ik heb er geen zin meer in!' En dat precies op dát moment het zou kunnen zijn dat er iemand met een smartphone langskomt die een foto maakt of een filmpje maakt en jou te kakken zet. Die mogelijkheid zit er in. En dat er dan inderdaad iemand jouw foto of filmpje ziet en denkt 'Nou ja! Moet je haar/hem zien!!' en vervolgens gaat dat filmpje/die foto het hele internet over. That's life! Get the fuck over it!! Dat noemt men teleurstellingen, dat je inderdaad precies op het moment dat je niet wilt, in de schijnwerpers staat. Zo zit (helaas) onze maatschappij tegenwoordig in elkaar.

Dan de volgende vraag: zou ik er evenveel moeite mee hebben gehad als ze een boek aan het lezen was? Ja, waarschijnlijk wel, maar ja, dat was niet het geval he, dat zullen we dus nooit weten...

O ja, en nee, dit is geen 1-aprilgrap. 😒

Bevrijd!

Ken je dat? Dat je je zo vreselijk opgelucht voelt na een beslissing? Het voelt alsof er een steen van mijn maag is gelicht, alsof ik kilo's lichter ben, alsof ik alle tijd van de wereld heb!
Freedom!!

2 juni

Nou, 20 mei kwam en ging… Zonder functioneringsgesprek…. 's-Morgens kreeg ik een mailtje van de secretaresse dat de afspraak werd uitgesteld in verband met een andere afspraak van de onderwijsmanager… BALEN!! Frank vond dat dat een goed teken was, want als ze zouden zeggen dat ik niet goed functioneer, zouden ze de afspraak wel door laten gaan… (En dan is HIJ nog de doemdenker….) En ergens heeft hij gelijk. Als ik inderdaad slecht zou functioneren, zou ik al eerder iets gehoord hebben, maar toch…. Zoals ik al eerder zei, ik heb om vreemdere redenen geen verlenging gekregen. Nu is het gesprek dus 2 juni, aanstaande maandag, om 16.30…. En ik ben om 15.30 klaar. Dus na m'n les nog een uurtje nagelbijten. En dan hebben we, gelukkig, de vergadering waar men over ons (ik heb een aantal collega's die een tijdelijk contract hebben) gaat beslissen (of wij een aanvulling zijn op het team) al gehad. Nou, ik ben in ieder geval de enige docent Nederlands van team MZ/VZ (Maatschappelijke zorg/Verzorgende), dus ik heb geen concurrentie wat dat betreft. Maar ja…zucht…

Duimen jullie alsjeblieft voor me?

De moed om te wankelen

Dit is de naam van een artikel in de een-na-laatste flow. Ik heb deze titel gekozen omdat ik de laatste paar dagen een aantal "flows" heb (her)gelezen. En die artikelen inspireren. (bijna) Allemaal.

Dit artikel bijvoorbeeld. Voor degenen die het niet hebben gelezen: het gaat over de moed om te zeggen dat je iets niet weet, iets niet hebt gelezen, niet hebt gezien, etc. Daar schijnt moed voor nodig te zijn.Ik kan het me zeker voorstellen. Alleen ik ben het niet anders gewend. Als ik iets niet weet, zeg ik dat. Je komt anders zo ongeloofwaardig over. "Ja hoor, dat weet ik wel" en vervolgens van alles zitten verzinnen en hakkelend over je woorden struikelen. Nee, dat gaat me niet gebeuren. Niet álles kan je op een hersenbloeding gooien ;^)
Ok, bekentenis, héél soms maak ik me er schuldig aan, dat ik mee wil praten en dus maar zeg dat ik dat o-zo-interessante boek heb gelezen, of die film heb gezien die inmiddels iedereen heeft gezien, maar ik nog niet. Helaas brengt dat meestal meer zorgen dan dat het je helpt.

Een ander artikel kon ik helaas niet meer terugvinden. Dat ging over je ouders. Inmiddels zal iedereen vast wel weten dat ik geen contact meer heb met mijn ouders. Ik heb daar echt verdómd goede redenen voor. Maar de laatste tijd merk ik dat ik best wel trekjes heb van beiden. Mensen zeggen dat ik qua uiterlijk veel op mijn moeder lijk en op mijn oma (van vaderskant). Absoluut geen problemen mee! Beide dames zijn knappe vrouwen (geweest). Verder heb ik gemerkt dat ik goed ben in netwerken. En dat is een kwaliteit die ik herken van mijn vader. Verder deed (en doet) ie niet veel goeds, maar dat was wel een kwaliteit van hem. En al hebben ze mij (en mijn gezin) heel veel aangedaan, ben ik hiervoor heel dankbaar. Ik ben toch het product van deze mensen, ik heb voor ze gekozen (volgens de filosofieën van Rudolf Steiner). Dus vervolgens denk ik "wat is dan de reden dat ik voor deze mensen heb gekozen?". Daar ben ik nog niet helemaal uit. Maar ben ik wel mee bezig.

Het derde artikel wat is blijven hangen ging over inspiratie. Ik grap wel eens dat ik lesgeef, omdat ik niets anders kan. Maar eigenlijk klopt dat niet. Ik kan mooi verhalen vertellen. Ik ben dus aan een boek begonnen. Geen fictie, maar gebaseerd op echte mensen. En nee, ik vertel nog niet waar het over gaat. Ik heb inmiddels alle feiten verzameld en ben nu begonnen aan het verhaal. En dat is vreselijk lastig. Als ik simpel de feiten opschrijf, gaat het niks worden, een opsomming, meer niet. Dus het moet interessant worden/blijven om te lezen. Maar hoe moet ik dat zo opschrijven dat het verhaal geloofwaardig blijft? Dilemma's.

En dan morgen....Dan begin ik aan mijn nieuwe job. En heb ik dáár de moed om te wankelen? Om te zeggen dat ik het (met een leerling) niet meer weet? Beetje voorbarig misschien, maar wel waar ik dit weekend over heb nagedacht.

Hoge hakken, solliciteren, grote zonen, vaatwassers en nasi

Breda, daar ga ik vandaag naar toe. Een vacature via Maandag, een van de detacheerders waar ik wel tevreden over ben. Het is voor een school in Breda. Ik voel de zenuwen al opkomen. Rustig Nouk, rustig. Alles staat klaar, tas, diploma's en c.v. in de tas, folders over de school geprint, doorgelezen en aantekeningen gemaakt, vragen opgesteld, de garderobe uitgezocht. En dan komt de vraag: wel of geen hakken....

Nu moet je weten dat ik lang ben, 1.81m om precies te zijn. Ook ben ik groot. Zou ik 15 korter zijn, zou niemand mij ooit een tweede blik gunnen, alles zou in proportie zijn, maar nu ben ik groot. Ok, tegenwoordig zijn er meer lange vrouwen, maar ik voel me nog steeds uitsteken, boven alles. Dus zijn hakken dan een goed idee? In eerste instantie zeg ik dat dat niet zo handig is. De hakken die ik heb zijn namelijk Dr. Martens. Prachtige instappers, maar met een centimetertje plateau. Dat betekent dus dat er aardig wat lengte bijkomt en ik tegen de 1.90m aan zit. Normaal gesproken geen probleem, maar nu? Misschien niet zo handig. De reden dat ik er toch over nadenk is dat ik het liefst op hakken loop. Dan heb ik namelijk geen last van mijn onderrug. Uitlegje:
In februari ben ik gevallen met de fiets en moest ik naar de fysiotherapeut. Deze meneer zei dat ik een verkeerde houding heb. Iets wat ik al wist en mee heb leren leven. Constante lage rugpijn is iets wat bij mij hoort. Ik weet wat een goede houding is, maar ik kan dat niet altijd. Fysio-meneer zei dat het dan een idee was om op hakken te gaan lopen. Geen palen, gewoon, een hakje. Hij liet het me ook voelen en ja hoor, het klopt. Dus nu heb ik prachtige hakken van Dr. Martens en inderdaad, loop ik hierop heb ik geen rugpijn. Een dag op lage schoenen, Martens of anderen, en daar is de rugpijn weer.
Absoluut reden om gewoon hakken te dragen.... Maar wat zou JIJ doen?

Vandaag komt Grote Zoon eten. Zoals iedere vrijdag eigenlijk. Hij mag dan kiezen wat we eten. Het leuke is dat hij eigenlijk altijd heel gewoon kiest, geen friet, maar stamppot. Maar een absolute favoriet blijft rijst. Vanavond staat dus nasi op het menu. Gemaakt door Lief.

O, dat is waar ook. De vaatwasser is gerepareerd! Hij is al weken stuk, gaf een foutmelding, maar momenteel zitten financieel nou niet echt ruim Ik heb dus geprobeerd om m zelf te maken. Gelukkig ben ik best handig en niet bang aangelegd. Het ding is tenslotte al kapot, wat zou nou erger zijn? Op internet staat ALLES, letterlijk, ook gebruiksaanwijzingen en reparatietips. En wat denk je? Ook DE tip voor mijn vaatwasser. Gisteren dus eindelijk mezelf gedwongen om dat ding op z'n voorkantje te leggen en te onderzoeken. En wat denk je? Gelukt!! Dus als dat onderwijs niets wordt, kan ik altijd nog gaan bijklussen!

Zo, en nu moet ik weg. Duimen!

St. Michael

Ik lees net een berichtje op facebook. Een bijschrift bij een mooie foto van een seizoentafel. Dat doet mij beseffen dat het Michaelstijd is. Drie keer raden met welke draak ik dit jaar vecht...

Lorelei 2012

"Breathe Me" by Sia 
Help, I have done it again 
I have been here many times before 
Hurt myself again today
And, the worst part is there's no-one else to blame 

Be my friend
Hold me, wrap me up
Unfold me 
I am small 
I'm needy 
Warm me up 
And breathe me 

Ouch I have lost myself again
Lost myself and I am nowhere to be found, 
Yeah I think that I might break
I've lost myself again and I feel unsafe

Be my friend 
Hold me, wrap me up 
Unfold me 
I am small 
I'm needy 
Warm me up 
And breathe me 

Be my friend 
Hold me, wrap me up 
Unfold me 
I am small 
I'm needy 
Warm me up 
And breathe me

Jong geleerd, oud gedaan...

Ben ik echt de enige die hier om zo veel redenen over valt??

Luchtend hart

Vanmorgen in Ochtendspits:

Men vindt de salarissen van directeuren in het speciaal onderwijs te hoog. Een bestuurder bij een school voor slechthorenden schijnt per jaar tussen de 198.000 en 218.000 euro te krijgen. Ik zeg expres "krijgen", omdat ik niet van mening ben dat iemand dit soort bedragen echt "verdiend". Ik ben daar absoluut tegen, ik vind het overdreven hoog.

Zover nog duidelijk? Ik ben het dus eens met de uitspraak dat dit te hoog is.

Het onderwijs wil wel dat er extra geld wordt geinvesteerd, maar ja, deze meneer mag dan ook wel wat geld inleveren. Nog steeds kan dit stukje op mijn sympathie rekenen...

Maar dan komt ie.... "Waarom geld investeren in het onderwijs als deze meneer zo'n hoog salaris binnenhaalt?" vertelt de meneer aan de tafel bij Ochtendspits.....zucht...Wat heeft het een in godsnaam met het ander te maken? Dat deze meneer teveel krijgt, ja, maar dat als reden gebruiken om maar niet te investeren in onderwijs, nee, dat slaat letterlijk nergens op. Goh, zegt de presentator, misaschien werkt deze meneer wel 100uur per week, en dat hij daarom zoveel geld krijgt. dat wordt door zijn gesprekspartner gelijk van tafel geveegd; nee, daar gelooft ie niets van.... Dan valt mijn mond echt open. Wat denkt die vent wel? heeft die man ooit het rekensommetje gemaakt? Misschien dat hij ooit dit stukje te lezen krijgt, ik zal het hem dus even voorrekenen: De gemiddelde werknemer heeft 5 weken vakantie. Dat is buiten eventueel adv of bijzonder verlof zoals bijvoorbeeld in het onderwijs de BAPO regeling (mag ik daar overigens ooit nog gebruik van maken??). Het onderwijs heeft er tussen de tien en twaalf (dat ligt eraan in welk onderdeel van het onderwijs je werkt, basisonderwijs, voortgezet onderwijs, schoolmaatschappelijk werk, maar dat wordt misschien iets TE ingewikkeld voor deze meneer). Dat betekent dat wij deze vijf tot zeven weken EXTRA in de weken die we wel werken moeten draaien. Dus we hebben geen EXTRA vakantie, maar ons werk wordt anders verdeeld. In het onderwijs begin je niet om half negen en ben je om kwart over drie klaar, nee, je BEGINT om 8.00 en als je mazzel hebt ben je om 16.30u de deur weer uit. Maar dan heb je nog NIETS nagekeken, GEEN enkele opdracht voorbereid, niets, dat mag je nog doen. Natuurlijk kan dat ook op je werkplek, maar ja, dan ben je helemaal laat thuis.

En ik hoor de mensen denken; waarom werk je er dan nog steeds? Waarom ga je niet iets anders doen? Voor deze mensen wil ik graag duidelijk maken dat dit geen klagen is, ik hou van mijn werk, van mijn beroep. Ik ben er beretrots op. Ik kan mezelf ook niet voorstellen iets anders te doen. Maar ik ben het ZO zat om iedere keer maar te horen dat het onderwijs niet moet zeuren, dat er geld zat is. Want dat is er dus niet. De salarissen van docenten is al jaren ver onder de maat. Ik heb een HBO-opleiding en ik krijg nog minder betaald dan iemand die MBO heeft en in het bedrijfsleven werkt. Ja, hoor ik mensen denken, maar DAAR wordt het geld verdiend! O ja?! En WIE denk je dat die mensen in het MBO heeft opgeleid? Wie denk je dat er voor heeft gezorgd dat er met veel te weinig middelen toch nog zo goed mogelijk onderwijs wordt geboden??

Dus meneer die vanmorgen bij Ochtendspits zijn one-liners er uit spuugde: Ik daag u hierbij uit om een weekje in het onderwijs te werken, en hij mag dan zelf kiezen, of als docent (mijn rol dus) of als bestuurder. Ik ben benieuwd of hij dan nog hetzelfde zegt.
O, en meneer de directeur van de school voor slechthorenden: ik begrijp heel goed dat u voor al die uren die u draait een dikke boterham wilt ontvangen, maar misschien is het een mooi voorbeeld om uw salaris te verminderen, goed voorbeeld doet tenslotte goed volgen, Laat zien dat het onderwijs echt een roeping is, dat we dit werk doen omdat we ervan houden.

En mocht dat niet lukken een boodschap voor het bestuur van die school: Ik doe de baan graag voor de helft van zijn salaris!!

De techniek staat voor niets...

Wanneer je vergeet om je vriendin te bellen om haar te feliciteren, kan je je via e-mail laten waarschuwen wanneer het zover is, sterker nog, als je een "hyve-pagina" of een "facebook-pagina" hebt, staat er op je startpagina wie er die dag jarig is en kan je met een muisklik laten zien dat je aan diegene denkt.

Ook als je andere dingen wel eens vergeet, kan je door de techniek er aan herinnert worden. Ik zie net een reclame dat er een "slimme" thermostaat is die ziet of je wel of niet thuis bent en dan je verwarming uit zet (of iets dergelijks).
Wat is er gebeurt met leren van je fouten? Dat als je drie weken op vakantie gaat en je verwarming aan laat staan je een paar maanden laten de rekening, letterlijk, gepresenteerd rijgt. Dat overkomt je daarna dus NOOIT meer.

Ook op andere punten helpt de techniek ons een handje. Wie weet er nog telefoonnummers uit z'n hoofd? Nee, geef toe, als je een bekende belt, kies je dan letterlijk het nummer, of zoek je de NAAM van diegene op in je o-zo-makkelijke smartphone of gsm en belt op die manier? Er is een tijd geweest dat ik een nummer EEN keer hoefde te zien en gelijk uit mn hoofd wist. Ik weet nog dat een vriendin haar eerste telefoon kocht en haar vader vroeg wat haar nummer dan was en ik het zo op kon dreunen, terwijl ik maar EEN vluchtige blik op de papieren had geworpen. Ook andere nummers had ik maar een blik voor nodig. Nu weet ik zelfs de nummers van de meeste dierbare mensen uit mijn omgeving niet uit mijn hoofd, zoals de gsm-nummers van mijn kinderen.

Ook op andere vlakken heeft de techniek het ons "makkelijker" gemaakt. Zoals internet. Wie gaat er nog naar een bibliotheek om informatie op te zoeken? Zeg eens eerlijk? Ik niet. In een half uurtje internet vind ik meer informatie dan in twee uur bibliotheek. Die anderhalf uur die ik daarmee bespaar, kan ik weer andere dingen doen. Ik merk aan mijn kinderen dat ze haast het vermogen om informatie op te zoeken op een andere manier dan bijvoorbeeld internet, kwijt zijn, of in ieder geval kwijt ràken.

En dan komt ook automatisch de vraag: Is dat wel kwalijk? Is het een probleem dat mijn kinderen alle informatie van het internet kunnen plukken en in een bibliotheek de weg kwijt raken?

Een vriendin kocht een e-reader en was er laaiend enthousiast over. Zo handig dat ding, geen stapels boeken meer mee op vakantie en het past ZO in je handtas.

Nou, niet voor mij hoor, ik hou van de geur van boeken, aan het gevoel van papier in je handen, aan het geluid van de bladzijdes, van de mooie boekenleggers die bij deze ervaring horen, van de ezelsoren van eerdere lezers, dat je dan weet waar zij even moesten pauzeren en de technieken van ezelsoren. Was dit een boven-vouwer, met de oren aan de bovenkant. Of een onder-vouwer? Misschien een combinatie van de twee. Was het een grote-oren-persoon, of iemand die hele nette kleine oortjes vouwt. Je hebt zelfs de dubbele-oren-tiepjes. Dus nee, voor mij geen electronische onzin...

Tot ik iemand in de metro zag met een e-reader. Wat zag dat er relaxed uit! En het idee dat ik 500 (!) boeken tegelijk op vakantie mee kon nemen, zonder kilo's te moeten sjouwen, was ook heel erg aantrekkelijk. Ik heb de betreffende mevrouw gevraagd hoe het leest, ik heb het apparaat vast mogen houden en o wat mooi! Ik durfde het haast niet aan mezelf toe te geven, maar dit wilde ik ook wel.

Inmiddels heb ik een e-reader en ja, ik ben om! Dit is het helemaal! Dat betekent echter niet dat ik niet meer verliefd kan worden op nieuwe boeken, dat ik niet meer warm van binnen word van die geur van nieuwe boeken, van het geluid van bladzijdes tegen vingers. Maar ik heb ook de e-reader in mijn hart gesloten.

Anyway, terug naar het onderwerp. De essentie van mijn vraag is of de techniek het ons niet alleen makkelijker maakt, maar ons ook afhankelijk maakt? Hoe kan ik mijn kinderen bijvoorbeeld weloverwogen keuzes laten maken? Over techniek en over de invloed van die techniek in hun leven. Waar is het evenwicht? Is dit een ook een kwestie van leren van je fouten? Of moet je als ouder van VOOR deze informatie-revolutie je kinderen meegeven dat er meer op deze aardbol is dan internet, techniek en de digitale snelweg? Het is nu natuurlijk regelmatig zo dat de techniek ervoor zorgt dat je GEEN fouten meer KAN maken... Welke boodschap geef je je kinderen DAN mee?

Boodschappen

"Luister goed naar wat er wordt gezegd;
luister beter naar wat er niet wordt gezegd."

Ik kreeg deze "dagelijkse gedachte" zondag in mijn mailboxje. En ik kan het niet nalaten hier nog iets over te schrijven. Ik ben het er namelijk niet mee eens. Wanneer iemand mij iets zegt, ga ik uit van de woorden die er gezegd worden, niet van een of andere geheime boodschap die iemand er tussendoor vlecht. Ik KAN daar niets mee. Wanneer iemand zegt "geen probleem" hoor ik ook precies dat, ik hoor niet of er eventueel een boodschap meegezonden wordt. Ook werkt dat de andere kant op. Wanneer ik zeg "geen probleem" is het ook precies dat, geen probleem. Er is geen achterliggend verhaal, geen "verborgen agenda", daar is die van mij, agenda, overigens veel te groot voor, om te verbergen. What you see is what you get.

Misschien toch een klein beetje autisme?

Rust...

O, wat ben ik blij dat het weer januari is... Geen feestdagen meer, niet meer van alles moeten regelen, geen "verplichte" uitstapjes meer, gewoon, een gezin met werkende ouders, twee pubers en een peutertje. Heerlijk!! Mijn eerste goede actie van het nieuwe jaar was mn lieve vriendinnetje uit te nodigen voor een spontane kop thee in het centrum, tenminse, ik nodigde haar uit, en zij kwam met de spontane thee (nu we het er toch over hebben, effe een bakkie maken...). 

We hebben dus zomaar, op een gewone woensdag lekker met drie van onze in totaal vijf kindjes (samen vijf, niet ieder...) een kopje thee gedronken bij de bibliotheek. Beetje bijgepraat. Gek is dat trouwens, als je iemand een tijdje niet hebt gezien bedenk je dat je diegene van alles wilt vertellen, maar uiteindelijk vergeet je meer dan de helft.

Voor ieder is dan het "gewone" leven weer begonnen. Kindjes weer naar school/opvang, moeders/vaders weer naar het werk. In mijn geval ook weer aan de studie (wat ik ook eigenlijk nu zou moeten doen, maar ja, het is ook zo leuk om weer eens een blogje te maken) en in haar geval aftellen tot haar laatste werkdag. Zo is het begin van een nieuw jaar ook ergens weer heel bijzonder. Mmmmmm.....ook leuk om een blogje aan te wijden, nieuwe dingen....

Ode aan de trambestuurder van lijn 25

Een middagje in Rotterdam. 

De afspraak die ik had ging niet door. Nu weer terug naar huis. Nog even wat window-shoppen op de Beyerlandselaan en dan met lijn 25 naar Beurs. De halte staat vol met mensen: oud, jong, twee kinderwagens (oranje stokke-wagens, TE mooi om waar te zijn!!), een meneer met een koffertje, een jongetje dat zijn moeder precies verteld hoe lang het nog duurt voor de tram er mogelijk zou kúnnen zijn. Dat leest het ventje af van het bord bij de halte. En trots dat ie is!! 

Dan komt de tram in het vizier. De verkeerssituatie laat toe dat je de tram van een afstandje aan ziet komen. En mocht ik dat eventueel niet zien, is het wel op te maken uit de reactie van het jongetje-dat-het-bord-leest of een meisje dat inmiddels ook bij de halte staat met haar oma. Ik stap in en hou mijn ov-chipkaart bij het apparaat. De tram is vol. Erg vol. Staanplaats dus voor mij. 

Vlak voor de erasmusbrug klinkt er opeens muziek, een stevig ritme van een, waarschijnlijk zeer bekende, DJ door de tram en een stem met een prachtig Rotterdams accent die zegt: "Goedemiddag dames en heren, dit is uw trambestuurder. Er mag gedanst worden!!" Links naast mij beginnen twee meiden inderdaad te dansen. En iedereen voelt de positieve sfeer in de tram. Hoe zeer iemand ook in zijn of haar eigen wereld zat, er verschijnt een glimlach op ieders gezicht. Wederom de Rotterdamse stem: "Als er niet gedanst wordt, gaat de muziek uit!" Ik kijk over mijn rechterschouder en zie in de spiegel het lachende gezicht van een trambestuurder die meedeint op de muziek. 

Vlak na de erasmusbrug gaat de muziek uit en zegt de trambestuurder: "Voor alle mannen: zorg ervoor dat uw vrouw de creditcard niet te pakken krijgt met de feestdagen". En vlak daarna: "En voor de jongen die wilde weten wat dat betekende. Het gaat over pappa en mamma en de centjes". Hierop beginnen wat mensen hardop te lachen. Helaas moest ik er uit, maar de verleiding was groot om gewoon te blijven en nog even te genieten van de sfeer die de trambestuurder wist te creeëren in die overvolle tram op maandagmiddag. 

Lieve trambestuurder: mocht u via-via dit berichtje te lezen krijgen, dank u voor een geweldig leuke herinnering en een ervaring die mijn maandag memorabel maakte.

Gekkenhuis!!

De laatste drie maanden van het jaar is het een gekkenhuis hier. Verjaardag Marton (hij werd alweer 16!!), verjaardag van Jurgen, tentamenweek Anouk, sinterklaas, verjaardag Frank, kerst... en tot overmaart van ramp is Jurgen ziek geweest, en ook Koen met een middenoorontsteking...
Dus tja, dan liggen mijn prioriteiten niet bij een blogje... Later meer ;)