Sinds 2012 ga ik naar het Lorelei vrouwenfestival. Sinds 2014 doe ik daar vrijwilligerswerk. Afgelopen jaar kon ik door omstandigheden niet gaan, maar ik had bedacht dat we dan wel iets van een reünie konden houden, dat hadden we tenslotte ook in januari gedaan. Daarom liet ik het met een gerust hart overgaan.
Nou ja, gerust hart. Ik vond het vreselijk dat ik er niet bij was! Ok, de organisatie was anders dan anders, maar toch, ik was er niet! Ik stond niet aan de poort alle vrouwen te verwelkomen en zwaaide ze na afloop weer uit; (onder andere) mijn (favoriete) taken bij het festival.
Omdat ik dit jaar niet naar Lorelei ben geweest, weet ik nu ook wat ik eraan heb gemist.
Zusterschap.
Het samenzijn met andere vrouwen, die energie, die heb ik blijkbaar heel erg nodig. Voorheen, toen ik ieder jaar ging, viel het me niet op. Ik weet nog het eerste jaar dat ik ging, ik vond het zó gek toen we naar huis gingen! Er stonden MANNEN! 😱 Je bent namelijk écht in een andere... ja, dimensie bijna... Dan is het heel erg vreemd om weer in de 'normale' wereld te zijn.
Maar gelukkig had ik natuurlijk de reünie nog.
Dus niet. Het gaat niet gebeuren. We mogen niet. Die stomme lockdown heeft roet in het eten gegooid en dat heeft mij ook behoorlijk van het padje geknikkerd. Echt, aanstaande zomer moet die onzin echt over zijn, want ik sta echt niet voor mezelf in! Natuurlijk krijg ik alle liefde en steun van mijn gezin, maar met zusters is het écht anders. Vrouwen vóélen anders, vrouwen dóén anders, vrouwen zíj́n anders!!
