Wat mooie muziek...

De eerste maand...

...zit er op. En alsof ik nooit anders heb gedaan, gleed ik zo in mijn oude rol als docent, begeleider en opvoeder.
Het voelt goed. Ik heb veel lol in mijn werk, maar ja, zoals altijd mis ik weer wat; ik wil verder, ik wil me blijven ontwikkelen. De SPH was natuurlijk geen optie meer, maar ik wil wel verder en ik heb het gevonden: de master SEN (Special Educational Needs). Deze sluit prachtig aan op wat ik tot nu toe heb gedaan, wat ik nu doe en wat ik nog verder wil gaan doen. Maar ja, wanneer....
Voorlopige planning is aanstaand schooljaar.

Vooruit, nog eentje dan!!

Ere wie ere toekomt...

In dit geval Marjolein Meijers.... Vanmiddag in Theater(tje) Walhalla gezien. Nee, het is geen Mondo Leone, dat is waar. Het is ook niet te vergelijken. Het is lief, puur, gevoelig, breekbaar
Zoals dit bijvoorbeeld:

En het was ook Rotterdams! Het voelde thuis, veilig, fijn.
Zoals deze:

Kortom; mijn excuses Marjolein.

What I did last summer...

Mijn theater weekend

Dit weekend staan er twee voorstellingen voor mij op het programma. Eentje was gisteravond, en een is er vanmiddag.
Gisteravond heeft heel veel indruk op mij gemaakt. Ik ben naar "Genomineerd" door Mondo Leone geweest. Helaas staat deze voorstelling natuurlijk nog niet online, maar als ie bij je in de buurt komt: GAAN!!!! Even een klein voorbeeldje; dit was de toegift. Dan heb je een idee wat Mondo Leone is en speelt:


Vanmiddag staat dit op het menu:

Ik weet zeker dat het een prachtige voorstelling wordt, maar het is geen Mondo leone (Sorry Marjolein!!)...

Nieuwe ronden, nieuwe kansen!!

Na ruim vier jaar met heel veel plezier in de jeugdhulpverlening te hebben gewerkt, ga ik weer terug naar mijn oude liefde: onderwijs!! Maar Anouk zou Anouk niet zijn, als dat niet toch nog een vleugje hulpverlening in zich had. Ik ga natuurlijk niet met doorsnee jongeren werken. Maar met een doelgroep die toch wel veel weg heeft van de kids waar ik in de hulpverlening mee te maken had.

Hoe is dat toch gekomen? Ik had het toch naar mijn zin bij de organisatie? Ik heb een geweldig team en een super teamleider, waarom van werk veranderen? Eigenlijk is het heel simpel; onderwijs zit in je, dat gaat er niet zo maar uit. Daarbij was ik natuurijk wel aan het werk met scholen en met het begeleiden van docenten, maar zag ik degenen waar het om ging, de jongeren, mijns inziens veel te weinig. En was dat een individuele begeleiding. Leuk natuurlijk, je kan tenslotte je volledige aandacht aan die ene jongere geven. Maar er is geen groepsdynamiek, geen 'flow', je ziet niet hoe de jongere op anderen reageert, tenminste, niet allemaal. Hoe vaker ik op scholen kwam en de groepen zag, hoe meer ik dat werk ging missen. En dan is er uiteindelijk maar EEN conclusie mogelijk. Hoe fijn mijn collega's ook zijn, hoe veel ruimte ik ook krijg om mijzelf te ontwikkelen, het is tijd om een stapje verder te gaan.

Eigenijk is het dus niet TERUG naar het onderwijs, maar VERDER in het onderwijs.

De techniek staat voor niets...

Wanneer je vergeet om je vriendin te bellen om haar te feliciteren, kan je je via e-mail laten waarschuwen wanneer het zover is, sterker nog, als je een "hyve-pagina" of een "facebook-pagina" hebt, staat er op je startpagina wie er die dag jarig is en kan je met een muisklik laten zien dat je aan diegene denkt.

Ook als je andere dingen wel eens vergeet, kan je door de techniek er aan herinnert worden. Ik zie net een reclame dat er een "slimme" thermostaat is die ziet of je wel of niet thuis bent en dan je verwarming uit zet (of iets dergelijks).
Wat is er gebeurt met leren van je fouten? Dat als je drie weken op vakantie gaat en je verwarming aan laat staan je een paar maanden laten de rekening, letterlijk, gepresenteerd rijgt. Dat overkomt je daarna dus NOOIT meer.

Ook op andere punten helpt de techniek ons een handje. Wie weet er nog telefoonnummers uit z'n hoofd? Nee, geef toe, als je een bekende belt, kies je dan letterlijk het nummer, of zoek je de NAAM van diegene op in je o-zo-makkelijke smartphone of gsm en belt op die manier? Er is een tijd geweest dat ik een nummer EEN keer hoefde te zien en gelijk uit mn hoofd wist. Ik weet nog dat een vriendin haar eerste telefoon kocht en haar vader vroeg wat haar nummer dan was en ik het zo op kon dreunen, terwijl ik maar EEN vluchtige blik op de papieren had geworpen. Ook andere nummers had ik maar een blik voor nodig. Nu weet ik zelfs de nummers van de meeste dierbare mensen uit mijn omgeving niet uit mijn hoofd, zoals de gsm-nummers van mijn kinderen.

Ook op andere vlakken heeft de techniek het ons "makkelijker" gemaakt. Zoals internet. Wie gaat er nog naar een bibliotheek om informatie op te zoeken? Zeg eens eerlijk? Ik niet. In een half uurtje internet vind ik meer informatie dan in twee uur bibliotheek. Die anderhalf uur die ik daarmee bespaar, kan ik weer andere dingen doen. Ik merk aan mijn kinderen dat ze haast het vermogen om informatie op te zoeken op een andere manier dan bijvoorbeeld internet, kwijt zijn, of in ieder geval kwijt ràken.

En dan komt ook automatisch de vraag: Is dat wel kwalijk? Is het een probleem dat mijn kinderen alle informatie van het internet kunnen plukken en in een bibliotheek de weg kwijt raken?

Een vriendin kocht een e-reader en was er laaiend enthousiast over. Zo handig dat ding, geen stapels boeken meer mee op vakantie en het past ZO in je handtas.

Nou, niet voor mij hoor, ik hou van de geur van boeken, aan het gevoel van papier in je handen, aan het geluid van de bladzijdes, van de mooie boekenleggers die bij deze ervaring horen, van de ezelsoren van eerdere lezers, dat je dan weet waar zij even moesten pauzeren en de technieken van ezelsoren. Was dit een boven-vouwer, met de oren aan de bovenkant. Of een onder-vouwer? Misschien een combinatie van de twee. Was het een grote-oren-persoon, of iemand die hele nette kleine oortjes vouwt. Je hebt zelfs de dubbele-oren-tiepjes. Dus nee, voor mij geen electronische onzin...

Tot ik iemand in de metro zag met een e-reader. Wat zag dat er relaxed uit! En het idee dat ik 500 (!) boeken tegelijk op vakantie mee kon nemen, zonder kilo's te moeten sjouwen, was ook heel erg aantrekkelijk. Ik heb de betreffende mevrouw gevraagd hoe het leest, ik heb het apparaat vast mogen houden en o wat mooi! Ik durfde het haast niet aan mezelf toe te geven, maar dit wilde ik ook wel.

Inmiddels heb ik een e-reader en ja, ik ben om! Dit is het helemaal! Dat betekent echter niet dat ik niet meer verliefd kan worden op nieuwe boeken, dat ik niet meer warm van binnen word van die geur van nieuwe boeken, van het geluid van bladzijdes tegen vingers. Maar ik heb ook de e-reader in mijn hart gesloten.

Anyway, terug naar het onderwerp. De essentie van mijn vraag is of de techniek het ons niet alleen makkelijker maakt, maar ons ook afhankelijk maakt? Hoe kan ik mijn kinderen bijvoorbeeld weloverwogen keuzes laten maken? Over techniek en over de invloed van die techniek in hun leven. Waar is het evenwicht? Is dit een ook een kwestie van leren van je fouten? Of moet je als ouder van VOOR deze informatie-revolutie je kinderen meegeven dat er meer op deze aardbol is dan internet, techniek en de digitale snelweg? Het is nu natuurlijk regelmatig zo dat de techniek ervoor zorgt dat je GEEN fouten meer KAN maken... Welke boodschap geef je je kinderen DAN mee?

Beslissingen...

Ok, stel je staat voor een beslissing. Waar baseer je uiteindelijk je keuze op? Ga je voor logica, ga je voor je hart?

Een jaar of vier geleden stond ik voor een keuze en kreeg van een lieve vriendin een blaadje van een scheurkalender. Daarop stond:
'When faced with a decision, I always ask, "What would be the most fun?"'
Mooie basis voor een beslissing. Maar wat als de leukste keuze wel een hele hoop zooi (letterlijk!) zal veroorzaken? En ook nog een hoop onzekerheid... Ok, die zooi en de onzekerheid zijn maar tijdelijk, maar toch... Is dit nou het "hoofd vs hart" dilemma?
Moeilijk...
Wordt vervolgd...

Wie denk je dat je bent?

Ik ben al een paar jaar een groot fan van het britse tv-programma "Who do you think you are?".
Voor de mensen die dit niet kennen. In dit programma gaan bekende britten op zoek naar hun voorouders. Voorbeeldje van mensen die hebben meegedaan:

Ja ik wist het ook niet, maar Jerry Springer is in Groot-Brittanie geboren...
Anyway. Een geweldige serie. Mensen gaan compleet open op zoek. Ze komen soms uit op verrassende voorouders, of juist op een schokkend detail. Er is bijvoorbeeld ook een aflevering van Kim Catrall:

In deze aflevering gaat ze op zoek naar haar grootvader van moeders zijde. Deze man is 70 jaar geleden verdwenen van de een op de andere dag. Ze komt er achter dat hij met een andere vrouw een nieuw gezin heeft gesticht.
Bijzonder!
Terwijl ik zocht naar stukjes van de serie op you tube, kwam ik er achter dat de Amerikaanse zender NBN ook met een serie gaat beginnen. In deze serie gaan Sarah Jessica Parker, Brooke Shields, Matthew Broderick onder andere op dezelfde manier op zoek gaan. Ben heel benieuwd!

Ik kan me alleen niet voorstellen dat deze serie in Nederland zou werken... Of is dat mijn vooroordeel/lage dunk van de Nederlandse televisie?

*Update* Kom er zojuist achter dat Teleac vorig jaar de rechten heeft gekocht van "Who do you think you are"

Tentamens

Gisteren weer tentamens gehad. Bijna een schooljaar voorbij en dan ben ik derdejaars!! Zo gek. Na de grote vakantie zit ik alweer over de helft.
En ja, ik vind het nog steeds leuk. Straks ben ik niet alleen "B ed" maar ook "B sw". Dan alleen nog een mastertitel ;)
Maar waarin......




En dat zijn maar een paar keuzes....

Dank je wel Guido!

Jeugdsentiment...

Nog een paar juweeltjes

Dogville


Raise the red lantarn


The Green Butchers

Wat kijkt Meiniet graag....

Strictly Ballroom


Muriel's Wedding


The Adventures of Priscilla Queen of the Desert

Waar luistert Meiniet naar...

Pilots, by Goldfrapp <- deze moet je echt even kijken. Niet alleen een prachtig nummer, ook een geweldige clip!!

The Doctor

YES!! Doctor Who is weer begonnen!!

Jur en ik zitten de komende weken op zaterdagavond voor de buis met een grote zak chips.

Star Trek

Ik ben een groot fan van Star Trek.

De originele serie, met William Shatner,

the Next Generation, met Patrick Stewart,

Voyager (mijn persoonlijke favoriet),

Hebben jullie trouwens deze wel eens gezien?

Anyway, de laatste serie ontwikkeld volgens het Star Trek concept is Enterprise:

en dankzij digitale televisie, hebben Jur en ik die inmiddels allemaal gezien. Alle 4 seizoenen.
Maar nu... Niks meer...
Tenminste, ik ben gewoon een serie vergeten... Weten we al welke? Deep space nine natuurlijk!!

Ik heb er ooit in een ver verleden wel wat afleveringen van gezien, maar was niet onder de indruk, maar dat was ten tijde van Voyager en tja, er tipt eigenlijk niets aan Voyager. Misschien nu toch maar proberen?
Wat vind jij Jurgen?

Ik hou het niet vol!

Och lieve hemel, ik ben behoorlijk goed in engels, maar een regelmatig blogje er op nahouden, krijg ik niet voor elkaar... Dus toch maar weer in "good ol' dutch".

Het kookboekje vordert gestaag. Ik heb nog hier en daar wat foto's in te voegen en wat receptjes te vertalen (dat valt nog vies tegen...) en dan is het klaar voor de grote oversteek....

Ik ben heel benieuwd wat mijn swapmaatje er van vindt...

Verder ben ik met Catelijne aan een ander projectje begonnen. Al betwijfel ik of ze daar binnenkort nog tijd voor heeft ;)

We zijn een tijdschriftje begonnen met een hele kleine oplage ;)

Hierover meer in een volgend blogje...

Fijne pasen!

A beautifull performance

Last tuesday Jurgen had a performance with school. He attends a Steinerschool. He's in grade 7 now. And every other year they perform at De Doelen. This year was my first time. And yes, I cried...

Finally....

....I have some time to write something. I have been so busy with work, study and, off course, Koen turned 3 last monday. 3 years old...

Frank and me gave him a bike. He simply LOVES that thing. He rides it everywhere, rain or shine, to the playground, in the yard, to the store.

Once, a long, long time ago...

...Koen slept in. He woke up at about 9 or 10... Now he wakes up at 4am. Brrr... It's about seven now and I want to go to bed, but have to go to work... Can anyone call my boss to tell him that I will be sleeping for the next 4 or 5 hours....

In English

And so, because of the "springswap" at Daan and Guusje Happy Talk I will post in English for the next few weeks. And maybe, if I like it, I will continue to do so.

Now I am making a cookbook for Kandyce and will put a lot of my familyrecipes in there. I like the idea that somewhere across the ocean, some-one will read the recipes that I love and maybe even love them to.

The thing I love most is that that some-one will make the same thing for me. That's beautifull isn't it?

And now for the choosing. I have so many great recipes! And how to write them down. A lot of the recipes I got and changed here and there. A pinch of this, a teaspoon of that. Most of the time I will add this or leave that. I haven't got a clue how to. O well, I just hope that my recipient will love to cook as much as I do and will take the recipes and use them. Maybe get new ideas and change someting in the recipes and make them their own. That's when a recipe comes to life, when you make it your own.

Boodschappen

"Luister goed naar wat er wordt gezegd;
luister beter naar wat er niet wordt gezegd."

Ik kreeg deze "dagelijkse gedachte" zondag in mijn mailboxje. En ik kan het niet nalaten hier nog iets over te schrijven. Ik ben het er namelijk niet mee eens. Wanneer iemand mij iets zegt, ga ik uit van de woorden die er gezegd worden, niet van een of andere geheime boodschap die iemand er tussendoor vlecht. Ik KAN daar niets mee. Wanneer iemand zegt "geen probleem" hoor ik ook precies dat, ik hoor niet of er eventueel een boodschap meegezonden wordt. Ook werkt dat de andere kant op. Wanneer ik zeg "geen probleem" is het ook precies dat, geen probleem. Er is geen achterliggend verhaal, geen "verborgen agenda", daar is die van mij, agenda, overigens veel te groot voor, om te verbergen. What you see is what you get.

Misschien toch een klein beetje autisme?

Koen is bijna jarig

Koen: "Ikke bijna jarig"

Anouk: "Hoeveel jaar word je?"

Koen: "Drie!!"

Anouk: "Wat wil je voor je verjaardag?"

Koen: "Ikke brommer hebben! Ikke hard rijden!"

(Zal vast iets te maken met de nieuwe fascinatie van zn grote broer van 16...)

En bedankt Koen....

Vandaag ging ik Koen ophalen bij de opvang. Leidster zegt tegen mij: "je huis zal wel lekker schoon zijn" Ik kijk haar vragend aan. Ze vertelt dat Koen had gezegd dat pappa aan het opruimen en aan het schoonmaken was. Leidster vroeg toen wat mamma dan aan het doen was. Antwoord van Koen: "Computeren!"

Risotto met groene groente

Ingrediënten
3 bosuitjes
1 sjalotje
250 g groene asperges
200 g haricots verts
100 g sugar snaps
50 g boter of margarine
300 g risottorijst
1 dl droge witte wijn
2 kruidenbouillontabletten
zout
peper
Voorbereiden
Bosuitjes schoonmaken en in lengte halveren. Bosuirepen in stukjes van 3 cm snijden. Sjalotje pellen en fijnsnipperen. Asperges wassen en ca. 1 1/2 cm van onderkant afsnijden en asperges schuin in stukjes van 2 cm snijden. Kopjes apart houden. Haricots verts wassen, schoonmaken en halveren. Sugar snaps wassen en schoonmaken.

Bereiden
In pan 25 g boter verhitten. Bosui ca. 3 minuten al omscheppend fruiten en uit pan scheppen. Sjalot en asperges aan bakvet toevoegen en ca. 3 minuten fruiten. Rijst toevoegen en ca. 2 minuten al omscheppend bakken tot korrels glanzen. Wijn toevoegen, laten verdampen en vervolgens beetje bij beetje 1 liter water toevoegen. Kruidenbouillontablet erboven verkruimelen en rijst onafgedekt zachtjes ca. 20 minuten koken. Intussen in andere pan water met snufje zout aan de kook brengen. Sugar snaps, haricots verts en aspergekopppen 6 à 8 minuten koken. In vergiet laten uitlekken. Sugar snaps, haricots verts, aspergekoppen en bosui door rijst scheppen en nog ca. 5 minuten al omscheppend meewarmen. Rest van boter door rijst scheppen. (Eventueel extra water toevoegen.) Op smaak brengen met zout en peper. Serveren met (versgemalen) parmezaanse kaas.

Wat eten we vandaag?

Hartige uientaart met rookworst
Ingrediënten
5 plakjes deeg voor hartige taart (diepvries, pakje a 450 g)
5 uien
4 eetlepels olijfolie
1 Gelderse rookworst (350 g)
3 eieren
4 eetlepels melk
100 g gemalen belegen kaas (zakje a 150 g)
Materialen
springvorm (doorsnede 26 cm), ingevet
Bereiden
Oven voorverwarmen op 200 ºC. Deeg volgens gebruiksaanwijzing ontdooien. Uien pellen en in ringen snijden. In koekenpan ui in olie 10 min. zacht bakken. Rookworst in plakjes snijden. Eieren met melk, zout en peper loskloppen. Ingevette vorm met deeg bekleden. Ui over bodem verdelen. Worst erover verdelen en eimengsel over taart schenken. Taart met kaas bestrooien en in midden van oven in ca. 35 min. gaar en goudbruin bakken. Lekker met komkommersalade.
Eet smakelijk!

Post!!

Vanmiddag lekker zitten knutselen met Koeneman. Brief aan oma, brief aan opa, brief voor nichtje Roos. En natuurlijk moet je dan jezelf ook versieren....

Sprookjes

Er was eens heel lang geleden een rijke familie. Ze woonden in een groot huis in Noord-Italie. Het huis stond aan de rand van een meer. De familie bestond uit een pappa, een mamma en een zoon. Ze waren heel gelukkig daar in hun huis aan de rand van het meer. De zoon was een lange jongeman met zwarte haren en staalblauwe ogen. 

In de stad vlakbij hun huis werd er vaak over de familie gesproken. Hoe zouden ze toch aan die blauwe ogen komen? Sommige mensen zeiden dat de familie tovenaars waren, heksen, magiers. En dat het blauw van hun ogen magisch was, dat ze daarmee in je ziel konden kijken. 

Op een dag kwam er een meisje aan de deur van het grote huis aan het meer. Ze zei dat ze uit een heel ver land kwam en dat ze op zoek was naar werk. De ouders van de jongen keken naar het meisje en zagen dat ze goed gebouwd was, dat ze vast hard kon werken. Ze besloten het meisje een kans te geven. 

Het meisje werkte inderdaad erg hard. Iedere dag maakte ze alle kamers in het grote huis schoon, ze lapte alle ramen, boende alle vloeren. Ze voerde de dieren, melkte de koeien en maakte het eten klaar. Het andere personeel vond het wel best dat dit meisje zo hard werkte en zich wilde bewijzen. Zij hadden daarom minder te doen.

Ook de zoon keek naar het meisje en hoe langer het meisje bij hen werkte, hoe liever hij haar vond. Hij zag hoe mooi ze was, hoe lief tegen de dieren. Hij werd verliefd op haar. Ieder moment van de dag probeerde de jongen bij haar te zijn. Wanneer zijn leraar vertrok, ging hij gelijk op zoek naar haar, als hij haar door het raam in de tuin bezig zag, kon hij alleen naar haar kijken.

Het meisje had wel door dat de zoon van de familie zoveel aandacht voor haar had. Maar ze wist ook dat zij maar een dienstmeisje was en hij de oudste zoon van het gezin. Dus ze stopte haar gevoelens weg en werkte nog harder. 

Na drie maanden riep de moeder het meisje bij zich en vertelde haar dat ze zo tevreden waren over haar werk, dat ze besloten hadden dat ze mocht blijven. Het meisje bedankte haar en zei dat ze heel blij was. Ook vroeg de moeder nu naar de achtergrond van het meisje. Hier wilde ze niets over vertellen. Alleen dat ze uit een land kwam dat "Frankrijk" heette. De moeder wilde graag meer weten, maar het meisje hield voet bij stuk en zei verder niets.

De weken verstreken en de jongen liet geen mogelijkheid voorbijgaan om het meisje te tonen wat hij voor haar voelde. Hij gaf haar bloemen, stuurde haar briefjes. Maar zij wilde niets van hem weten. Op een dag besloot de jongen om het haar rechtstreeks te vragen. Hij liep naar haar toe en vroeg haar of ze hem misschien niet aardig vond, of dat zijn uiterlijk haar niet aanstond. Misschien waren het zijn ogen, er waren tenslotte al meer mensen geweest die vonden dat de kleur maar gek was. Ze keek hem aan met haar zachte, grijze ogen en zei dat het daar niet aan lag, dat ze hem wel heel lief vond en dat ze het stiekem heel leuk vond dat hij zoveel aandacht aan een dienstmeisje zoals haar gaf, want ze had ook gezien dat in de stad vlakbij het huis zat meisjes uit betere families waren die heel graag de aandacht van de jongen wilden krijgen, maar ze wist heel goed dat hun liefde geen toekomst had. Zij was maar een dienstmeisje uit het verre Frankrijk en hij was de oudste zoon van een belangrijke, welgestelde familie. 

Hier schrok de zoon toch wel van. Hij had nooit verwacht dat dit de reden zou zijn. Maar hij dacht niet dat zijn ouders, zijn lieve vader en moeder zo kleingeestig zouden zijn. Natuurlijk zouden ze haar in hun armen sluiten. Ze hadden haar tenslotte ook zomaar werk gegeven, zonder ook maar iets van haar achtergrond te weten. Nee, hij wist zeker dat er een toekomst voor hen zou zijn. Deze zekerheid had het meisje niet verwacht. En het bracht haar aan het twijfelen. Zou het dan toch een kans hebben? Ze durfde nog niet te hopen, maar zette haar hart wel wat verder open.

Nu spraken ze steeds vaker samen af. Ze wandelden door de prachtige tuinen van het grote huis, ze wandelden langs het meer en soms zelfs door de stad. Toen de ouders van de jongen van de afspraakjes van hun zoon hoorden van mensen die de twee samen hadden gezien, dachten ze dat het een bevlieging was. De jongen was nog jong, dachten ze, dit gaat wel over. Ze waren namelijk veel minder ruimdenkend dan de jongen had verwacht, maar dat wist hij nog niet.

Maar toen het niet over ging en de relatie zich leek te gaan verdiepen, wilden ze praten met hun zoon. Op een avond vroegen ze hun zoon te gaan zitten. Ze vertelden hem wat ze hadden gehoord en gezien en vroegen hem of het waar was. De jongen vertelde zijn ouders dat het inderdaad waar was en dat ze verliefd waren geworden en dat hij haar, nu zijn ouders van hun relatie wisten, zo snel mogelijk wilde trouwen. Zijn ouders schrokken en schreeuwden dat hij nooit met een dienstmeid mocht trouwen. Nooit zouden zij hun toestemming geven.

De jongen schrok en nam het op voor het meisje. Ze had toch hard gewerkt, ze had toch laten zien dat ze te vertrouwen was, wat was dan het probleem? Zijn vader zei dat iemand van hun familie nooit met een dienstmeid kon trouwen, ze was niet van hun stand. Ze zag er anders uit, ze gedroeg zich anders, droeg andere kleiding. Ze was niet goed genoeg voor een jongen van ZIJN familie! De jongen zij toen dat hij dan maar niet meer tot die familie wilde horen. Hij zou haar nooit opgeven.

Zijn ouders werden nu woedend. Ze zouden hem onterven. Eens zien of hij het zonder hun geld wel zou redden, zonder hun steun. De jongen was teleurgesteld, maar besloot dat hij zijn liefde zou volgen. later die avond vertelde hij het meisje wat zijn ouders hadden gezegd. Het meisje begon te huilen en zei dat ze dan wel weg zou gaan, dat het dit allemaal niet waard was. De jongen zei dat ze inderdaad weg zou gaan, maar dat hij mee zou gaan. Hij vertelde haar dat ook al zou zij alleen gaan, de relatie met zijn ouders nooit meer hetzelfde zou worden. Hij had dus geen keuze. 

Diezelfde avond pakten de twee hun spullen in en vertrokken om nooit meer terug te kijken.

En ja, ze leefden nog lang en gelukkig.

lactavision: Grenzenloos jong | Borderless Young

Een prachtig stuk van Gonneke:
lactavision: Grenzenloos jong | Borderless Young

Haken (alweer?)

Ben weer aan een nieuw project begonnen. Een lang vest. Ik had al eerder een mooi vest gemaakt, maar helaas was dat te klein. Nu dus een nieuwe poging. Het grappige is dat ik meestal pas weet wat ik ga maken als ik de draad zie. Het is dus niet zo dat ik een project zie wat ik wil maken en er dan de draad bij zoek, maar eerder andersom. Ik zie een mooie draad en zoek er dan een passend project bij.
Deze draad lijkt wel wat op de draad van het vest hierboven, alleen is de draad waar ik nu mee bezig ben deels synthetisch en de draad van het vest van hierboven is volledig wol. Het is ook een heerlijk warm vest, maar net iets te klein.

Van mn nieuwe vest is bijna het achterpand af.

Sjaarloos, het kwartje

Attack of the giant fork...

Rust...

O, wat ben ik blij dat het weer januari is... Geen feestdagen meer, niet meer van alles moeten regelen, geen "verplichte" uitstapjes meer, gewoon, een gezin met werkende ouders, twee pubers en een peutertje. Heerlijk!! Mijn eerste goede actie van het nieuwe jaar was mn lieve vriendinnetje uit te nodigen voor een spontane kop thee in het centrum, tenminse, ik nodigde haar uit, en zij kwam met de spontane thee (nu we het er toch over hebben, effe een bakkie maken...). 

We hebben dus zomaar, op een gewone woensdag lekker met drie van onze in totaal vijf kindjes (samen vijf, niet ieder...) een kopje thee gedronken bij de bibliotheek. Beetje bijgepraat. Gek is dat trouwens, als je iemand een tijdje niet hebt gezien bedenk je dat je diegene van alles wilt vertellen, maar uiteindelijk vergeet je meer dan de helft.

Voor ieder is dan het "gewone" leven weer begonnen. Kindjes weer naar school/opvang, moeders/vaders weer naar het werk. In mijn geval ook weer aan de studie (wat ik ook eigenlijk nu zou moeten doen, maar ja, het is ook zo leuk om weer eens een blogje te maken) en in haar geval aftellen tot haar laatste werkdag. Zo is het begin van een nieuw jaar ook ergens weer heel bijzonder. Mmmmmm.....ook leuk om een blogje aan te wijden, nieuwe dingen....

Hieperdepiep.....

....HOERA!!!!!
Vandaag is het alweer 9 jaar geleden dat ik ben gestopt met roken!!!