Paris, France

Afgelopen zomer ben ik verliefd geworden. Op mijn trouwdag nog wel.

Nooit gedacht dat ik voor haar zou vallen. En Lief viel net zo hard voor haar...

Tea, Earl Grey, hot

Deze zin plaatste ik net op facebook. De eerste reactie kwam van een collega: Start Trek Cpt. Picard!. Dat klopt natuurlijk, maar het is ook mijn absoluut favoriete thee.

Een geschiedenislesje:

Earl Grey (ook wel foutief gespeld als Earl Gray) is een benaming voor een melange van zwarte thee, op smaak gebracht met bergamotolie, gewonnen uit de schil van de vruchten van de citrusachtige bergamotplant. De Earl Greythee is genoemd naar graaf Charles Grey (1764-1845), een Brits staatsman en premier. Het verhaal gaat dat de thee hem als cadeau werd aangeboden toen tijdens een handelsmissie naar Azië een van zijn medewerkers de zoon van een Mandarijn van de verdrinkingsdood zou hebben gered. Uit dankbaarheid zou de vader van de jongen aan Charles Grey het recept hebben gegeven. Dit verhaal is echter onjuist, omdat graaf Charles Grey nooit in China geweest is en het gebruik van bergamotolie als ingrediënt van thee destijds onbekend was in China.

In de loop der jaren heeft de Earl Greythee verschillende samenstellingen gekend. De thee die Charles Grey cadeau zou hebben gekregen, zou een mengsel zijn van zwarte thee uit India en thee uit Sri Lanka (ceylonthee).

Earl Greythee is de favoriete drank van Jean-Luc Picard ("Tea, Earl Grey, hot!") uit de serie Star Trek: The Next Generation. Ook James Bond houdt van Earl Greythee.

Het drankje bestaande uit Earl Grey, gestoomde melk en vanille-siroop staat ook wel bekend onder de naam London Fog. Het werd gedronken aan het eind van de 18de eeuw.

Nieuwe ronden nieuwe kansen...

Vanaf 1 februari ga ik weer in Rotterdam rondtoeren. Dit keer niet als hulpverlener, maar als coördinator Zadkine Center Delfshaven.
Vanaf het moment dat ik deze vacature zag, was ik verliefd op het vooruitzicht in deze wijk aan het werk gegaan. Waarom?
Omdat ik deels mijn roots hier heb. Mijn overgrootmoeder heeft altijd gewoond in deze straat:

Voor de niet-Rotterdammers en mensen die deze wijk niet zo goed kennen; dit is de Huygensstraat. Het gebouw waar je op uitkijkt is "het kasteel"; het oude Sparta-stadion.

Sinds ik als ambulant hulpverlener heb gewerkt, merk ik dat ik toch meer Rotterdammer ben dan ik dacht. Ik hou ervan door de stad te struinen, ik hou van echte Rotterdammers, compleet met plat accent, ik hou van alle, eigenlijk vreselijk lelijke, gebouwen die uit de grond zijn gestampt na het bombardement. Er zijn mensen die zich afvragen waarom Rotterdam niet in oorspronkelijke staat is herbouwd, zoals bijvoorbeeld in Middelburg of Dresden is gebeurt. Ik moet toegeven dat wanneer je puur esthetisch kijkt, ook ik Middelburg eigenlijk mooier vindt dan Rotterdam. Maar ik denk dat het met een bepaalde mentaliteit te maken heeft. Een Rotterdammer is een Rotterdammer, niet omdat je er woont, maar omdat de maas door je aderen stroomt, je handen jeuken als er gewerrekt mot worden en als je deze liedjes hoort (en bijna ongesteld moet worden, ok dan...) je toch een traantje wegpinkt:


Deze poster vat het samen:

En ja, het vooruitzicht om dan in deze oer-Rotterdamse wijk mijn vleugels uit te slaan, stemt me meer dan gelukkig!!