What about the wife and kids, they all depend on me

Zes jaar geleden is het vandaag. Zeven november 2012 kwam ik bij theatersport vandaan. Vriendin C. zette mij bij metro Dijkzigt af. Ik voelde me niet lekker, bedacht me dat ik de volgende dag de huisarts moest bellen.

Op het perron was dat allemaal niet meer nodig. BAM! Hoofdpijn. En niet zo'n beetje ook. In eerste instantie belde ik de huisartsenpost. Tot ik besefte dat dit niets voor de huisartsenpost was, dit was 112-voer. Daarom gelijk 112 gebeld. Ik weet echt niet meer of het een man of een vrouw was die ik aan de telefoon had. Het enige wat ik nog weet was dat ik aan Cardiac Arrest dacht, van Madness. Er zit een zinnetje in dat liedje: 'What about the wife and kids, they all depend on me.' Daar moest ik aan denken.

There is never a second change for a first impression

Deze uitspraak kwam in mij op toen ik de meeste reacties las op een foto die ik postte. De foto die ik postte zal je vast wel gezien hebben: van een jongedame die op een vliegveld (waarschijnlijk) zit te wachten. Op de grond voor haar ligt haar baby'tje en zelf is ze bezig met haar smartphone.

Alle (negatieve) reacties kwamen neer op hetzelfde: je kent het verhaal er niet achter, dit is een momentopname. Er was zelfs één persoon die het 'ware' verhaal erbij postte. In hoeverre je dan gelooft dat het 'het' verhaal is, laat ik in het midden.

Ik wil dan eigenlijk maar een ding zeggen: we leven inderdaad in een maatschappij waarin men 'zomaar' een foto van je kan maken en je op internet te kakken kan zetten, ja dat klopt. Men kan ook filmpjes van je maken van een moment dat je dat helemaal niet leuk vindt, inderdaad ja.

Get over it!

Wanneer je gaat solliciteren en je komt binnen in een trainingspak, kauwgom kauwend en wel, verwacht je dan ook dat je wordt aangenomen? Dat iemand die je kent tegen die werkgever zegt: 'Nee, zo is ze alleen privé, als ze aan het werk is, is ze heel anders, dit was een momentopname, ze heeft een vreselijk zware week achter de rug!!'

Nee, natuurlijk niet!!

Daarmee wil ik niet zeggen dat je altijd maar op je (paas)best moet zijn, helemaal niet! Ik wil ermee zeggen dat er momenten zijn, dat je niet lekker zit, dat je inderdaad denkt 'fuck it all, ik heb er geen zin meer in!' En dat precies op dát moment het zou kunnen zijn dat er iemand met een smartphone langskomt die een foto maakt of een filmpje maakt en jou te kakken zet. Die mogelijkheid zit er in. En dat er dan inderdaad iemand jouw foto of filmpje ziet en denkt 'Nou ja! Moet je haar/hem zien!!' en vervolgens gaat dat filmpje/die foto het hele internet over. That's life! Get the fuck over it!! Dat noemt men teleurstellingen, dat je inderdaad precies op het moment dat je niet wilt, in de schijnwerpers staat. Zo zit (helaas) onze maatschappij tegenwoordig in elkaar.

Dan de volgende vraag: zou ik er evenveel moeite mee hebben gehad als ze een boek aan het lezen was? Ja, waarschijnlijk wel, maar ja, dat was niet het geval he, dat zullen we dus nooit weten...

O ja, en nee, dit is geen 1-aprilgrap. 😒

Zijn mensen nou zo dom, of ben ik nou zo slim?

Een hele bekende uitspraak van een bekende voetbaltrainer. Zo voel ik mij tegenwoordig wel.

Zoals jullie inmiddels wel weten, zet ik mij al jaren in tegen de zomertijd. Vandaag werd daarover gestemd in het Europees Parlement. De uitslag vond ik erg laf. Ze gaan nog meer onderzoek doen. Wat heb ik dan gedaan 25 oktober? Ik was daar echt niet voor mijn plezier (nou, ok, een beetje dan...). Toch zie ik het als een overwinning. Een kleine weliswaar, maar toch een overwinning. We gaan dus onverminderd door.

Af en toe denk ik echt dat mensen niet beter verdienen, dat ze écht zo dom zijn (of ik zo slim...).