Vooruit, nog eentje dan!!

Ere wie ere toekomt...

In dit geval Marjolein Meijers.... Vanmiddag in Theater(tje) Walhalla gezien. Nee, het is geen Mondo Leone, dat is waar. Het is ook niet te vergelijken. Het is lief, puur, gevoelig, breekbaar
Zoals dit bijvoorbeeld:

En het was ook Rotterdams! Het voelde thuis, veilig, fijn.
Zoals deze:

Kortom; mijn excuses Marjolein.

What I did last summer...

Mijn theater weekend

Dit weekend staan er twee voorstellingen voor mij op het programma. Eentje was gisteravond, en een is er vanmiddag.
Gisteravond heeft heel veel indruk op mij gemaakt. Ik ben naar "Genomineerd" door Mondo Leone geweest. Helaas staat deze voorstelling natuurlijk nog niet online, maar als ie bij je in de buurt komt: GAAN!!!! Even een klein voorbeeldje; dit was de toegift. Dan heb je een idee wat Mondo Leone is en speelt:


Vanmiddag staat dit op het menu:

Ik weet zeker dat het een prachtige voorstelling wordt, maar het is geen Mondo leone (Sorry Marjolein!!)...

Nieuwe ronden, nieuwe kansen!!

Na ruim vier jaar met heel veel plezier in de jeugdhulpverlening te hebben gewerkt, ga ik weer terug naar mijn oude liefde: onderwijs!! Maar Anouk zou Anouk niet zijn, als dat niet toch nog een vleugje hulpverlening in zich had. Ik ga natuurlijk niet met doorsnee jongeren werken. Maar met een doelgroep die toch wel veel weg heeft van de kids waar ik in de hulpverlening mee te maken had.

Hoe is dat toch gekomen? Ik had het toch naar mijn zin bij de organisatie? Ik heb een geweldig team en een super teamleider, waarom van werk veranderen? Eigenlijk is het heel simpel; onderwijs zit in je, dat gaat er niet zo maar uit. Daarbij was ik natuurijk wel aan het werk met scholen en met het begeleiden van docenten, maar zag ik degenen waar het om ging, de jongeren, mijns inziens veel te weinig. En was dat een individuele begeleiding. Leuk natuurlijk, je kan tenslotte je volledige aandacht aan die ene jongere geven. Maar er is geen groepsdynamiek, geen 'flow', je ziet niet hoe de jongere op anderen reageert, tenminste, niet allemaal. Hoe vaker ik op scholen kwam en de groepen zag, hoe meer ik dat werk ging missen. En dan is er uiteindelijk maar EEN conclusie mogelijk. Hoe fijn mijn collega's ook zijn, hoe veel ruimte ik ook krijg om mijzelf te ontwikkelen, het is tijd om een stapje verder te gaan.

Eigenijk is het dus niet TERUG naar het onderwijs, maar VERDER in het onderwijs.