Er was eens heel lang geleden een rijke familie. Ze woonden in een groot huis in Noord-Italie. Het huis stond aan de rand van een meer. De familie bestond uit een pappa, een mamma en een zoon. Ze waren heel gelukkig daar in hun huis aan de rand van het meer.
De zoon was een lange jongeman met zwarte haren en staalblauwe ogen.
In de stad vlakbij hun huis werd er vaak over de familie gesproken. Hoe zouden ze toch aan die blauwe ogen komen? Sommige mensen zeiden dat de familie tovenaars waren, heksen, magiers. En dat het blauw van hun ogen magisch was, dat ze daarmee in je ziel konden kijken.
Op een dag kwam er een meisje aan de deur van het grote huis aan het meer. Ze zei dat ze uit een heel ver land kwam en dat ze op zoek was naar werk. De ouders van de jongen keken naar het meisje en zagen dat ze goed gebouwd was, dat ze vast hard kon werken. Ze besloten het meisje een kans te geven.
Het meisje werkte inderdaad erg hard. Iedere dag maakte ze alle kamers in het grote huis schoon, ze lapte alle ramen, boende alle vloeren. Ze voerde de dieren, melkte de koeien en maakte het eten klaar. Het andere personeel vond het wel best dat dit meisje zo hard werkte en zich wilde bewijzen. Zij hadden daarom minder te doen.
Ook de zoon keek naar het meisje en hoe langer het meisje bij hen werkte, hoe liever hij haar vond. Hij zag hoe mooi ze was, hoe lief tegen de dieren. Hij werd verliefd op haar.
Ieder moment van de dag probeerde de jongen bij haar te zijn. Wanneer zijn leraar vertrok, ging hij gelijk op zoek naar haar, als hij haar door het raam in de tuin bezig zag, kon hij alleen naar haar kijken.
Het meisje had wel door dat de zoon van de familie zoveel aandacht voor haar had. Maar ze wist ook dat zij maar een dienstmeisje was en hij de oudste zoon van het gezin. Dus ze stopte haar gevoelens weg en werkte nog harder.
Na drie maanden riep de moeder het meisje bij zich en vertelde haar dat ze zo tevreden waren over haar werk, dat ze besloten hadden dat ze mocht blijven. Het meisje bedankte haar en zei dat ze heel blij was. Ook vroeg de moeder nu naar de achtergrond van het meisje. Hier wilde ze niets over vertellen. Alleen dat ze uit een land kwam dat "Frankrijk" heette. De moeder wilde graag meer weten, maar het meisje hield voet bij stuk en zei verder niets.
De weken verstreken en de jongen liet geen mogelijkheid voorbijgaan om het meisje te tonen wat hij voor haar voelde. Hij gaf haar bloemen, stuurde haar briefjes. Maar zij wilde niets van hem weten. Op een dag besloot de jongen om het haar rechtstreeks te vragen. Hij liep naar haar toe en vroeg haar of ze hem misschien niet aardig vond, of dat zijn uiterlijk haar niet aanstond. Misschien waren het zijn ogen, er waren tenslotte al meer mensen geweest die vonden dat de kleur maar gek was. Ze keek hem aan met haar zachte, grijze ogen en zei dat het daar niet aan lag, dat ze hem wel heel lief vond en dat ze het stiekem heel leuk vond dat hij zoveel aandacht aan een dienstmeisje zoals haar gaf, want ze had ook gezien dat in de stad vlakbij het huis zat meisjes uit betere families waren die heel graag de aandacht van de jongen wilden krijgen, maar ze wist heel goed dat hun liefde geen toekomst had. Zij was maar een dienstmeisje uit het verre Frankrijk en hij was de oudste zoon van een belangrijke, welgestelde familie.
Hier schrok de zoon toch wel van. Hij had nooit verwacht dat dit de reden zou zijn. Maar hij dacht niet dat zijn ouders, zijn lieve vader en moeder zo kleingeestig zouden zijn. Natuurlijk zouden ze haar in hun armen sluiten. Ze hadden haar tenslotte ook zomaar werk gegeven, zonder ook maar iets van haar achtergrond te weten. Nee, hij wist zeker dat er een toekomst voor hen zou zijn.
Deze zekerheid had het meisje niet verwacht. En het bracht haar aan het twijfelen. Zou het dan toch een kans hebben? Ze durfde nog niet te hopen, maar zette haar hart wel wat verder open.
Nu spraken ze steeds vaker samen af. Ze wandelden door de prachtige tuinen van het grote huis, ze wandelden langs het meer en soms zelfs door de stad. Toen de ouders van de jongen van de afspraakjes van hun zoon hoorden van mensen die de twee samen hadden gezien, dachten ze dat het een bevlieging was. De jongen was nog jong, dachten ze, dit gaat wel over. Ze waren namelijk veel minder ruimdenkend dan de jongen had verwacht, maar dat wist hij nog niet.
Maar toen het niet over ging en de relatie zich leek te gaan verdiepen, wilden ze praten met hun zoon. Op een avond vroegen ze hun zoon te gaan zitten. Ze vertelden hem wat ze hadden gehoord en gezien en vroegen hem of het waar was. De jongen vertelde zijn ouders dat het inderdaad waar was en dat ze verliefd waren geworden en dat hij haar, nu zijn ouders van hun relatie wisten, zo snel mogelijk wilde trouwen. Zijn ouders schrokken en schreeuwden dat hij nooit met een dienstmeid mocht trouwen. Nooit zouden zij hun toestemming geven.
De jongen schrok en nam het op voor het meisje. Ze had toch hard gewerkt, ze had toch laten zien dat ze te vertrouwen was, wat was dan het probleem? Zijn vader zei dat iemand van hun familie nooit met een dienstmeid kon trouwen, ze was niet van hun stand. Ze zag er anders uit, ze gedroeg zich anders, droeg andere kleiding. Ze was niet goed genoeg voor een jongen van ZIJN familie! De jongen zij toen dat hij dan maar niet meer tot die familie wilde horen. Hij zou haar nooit opgeven.
Zijn ouders werden nu woedend. Ze zouden hem onterven. Eens zien of hij het zonder hun geld wel zou redden, zonder hun steun.
De jongen was teleurgesteld, maar besloot dat hij zijn liefde zou volgen. later die avond vertelde hij het meisje wat zijn ouders hadden gezegd. Het meisje begon te huilen en zei dat ze dan wel weg zou gaan, dat het dit allemaal niet waard was. De jongen zei dat ze inderdaad weg zou gaan, maar dat hij mee zou gaan. Hij vertelde haar dat ook al zou zij alleen gaan, de relatie met zijn ouders nooit meer hetzelfde zou worden. Hij had dus geen keuze.
Diezelfde avond pakten de twee hun spullen in en vertrokken om nooit meer terug te kijken.
En ja, ze leefden nog lang en gelukkig.
